Zaman, usulca akan bir nehir gibi ruhunun kıyılarına çarpıyordu. Bazen durgun, bazen coşkulu; ama her daim akışta… Hayat, durmaksızın ilerleyen bu akışın içinde şekilleniyordu. O ise sadece bir yolcuydu. Bir an durup geriye baktığında, adımlarının bıraktığı izleri görebiliyor muydu? Yoksa kumlara yazılmış kelimeler gibi, hepsi rüzgârla savrulup gitmiş miydi?

Geceleri, şehir ışıkları göğe yükselirken, içindeki boşluk daha da genişliyordu. Kalabalıkların arasında yürüyordu, yüzlerce ses birbirine karışıyordu ama hiçbirine ait hissetmiyordu. Gürültü vardı, fakat anlam yoktu. İnsanlar konuşuyordu ama kimse gerçekten dinlemiyordu. Zaman, bir kum saati gibi avuçlarından kayarken bazı anlar sonsuzluğa açılan kapılar gibi beliriyordu.

Her kayıp, ona bir şeyler öğretiyordu. Eksildiğini düşündüğü her an, aslında yeni bir keşfe dönüşüyordu. Biten dostluklar, unutulan anılar, kapanan kapılar… Önceleri bunları boşluk sanmıştı. Ama belki de insan, bazen kaybolmadan kendini bulamazdı.

Bir gün bir sokak köşesinde durdu ve kendi ayak izlerine baktı. Kaç kez bu yoldan geçmişti? Kaç kere aynı manzarayı görüp farkına varmamıştı? Kendi içindeki nehir hangi denize akıyordu? Şimdiye kadar yürüdüğü yollar ona gerçekten kim olduğunu öğretmiş miydi?

Gökyüzüne baktı. Bir kuşun kanat çırpışlarını izledi. Uçmak, sadece fiziksel bir hareket değildi. Bazen özgürlük, geçmişin yükünü bırakıp hafiflemekti. İnsan zincirlerini kırmadan kanatlanamazdı. O da, içindeki ağırlıkları birer birer bırakmaya karar verdi. Bir zamanlar kayıp sandığı her şey, aslında onu hafifleten şeylerdi.

Yıllar geçerken, her şey değişiyordu. Zamanı ölçmek mümkün değildi; onu ancak yaşamak gerekiyordu. Bir ağacın gölgesinde oturup rüzgârla dans eden yaprakları izledi. O yaprak, dalından ayrılırken düşüşüne direnmiyordu. Bırakıyordu kendini, çünkü düşüş de yolculuğun bir parçasıydı.

Kendi içindeki dönüşümü fark etti. Bir zamanlar eksiklik sandığı her şey, aslında bir bütünün parçalarıydı. Hayat, kayıpların içinde anlam aramak değil, her eksikliği bir tamamlanma süreci olarak görmekti.

Ve belki de, en büyük keşif buydu.Zamanın boşlukları aslında doluydu. Sadece görmek için farklı bir gözle bakmak gerekiyordu.
Bu yazıyı hangisi tarza benziyor