Bahçeye girdi ve boş bir masanın yanındaki sandalyeye çökercesine oturdu. Yalnızdı. Her zaman olduğu gibi. Etrafına bakındı üzüntüyle sadece kendisinin yalnız oturduğunu fark etti.
Aslında üzülmek anlamsız diye düşündü kendi kendine konuşabilir hatta tartışabilirdi. Kimsede sözünü kesmeye cesaret edemezdi. Ama yine de yalnızım dedi. Sigarasından bir nefes çekerek,’’ kim yalnızım demiş, ben mi dedim?’’ Yanılmışım iyi kötü bir dostum var yanımda. Kötü bir dost her nefeste ölüme bir adım daha yaklaştıran. Hiç yoktan iyidir. Güneş yavaş, yavaş çekiliyor. Yerini gölgelere bırakarak. Hava hafiften serinlese de yerimden kalkmaya hiç niyetim yok. Yakalamışım bir kere yalnızlığımı. Yudum, yudum keyfini çıkarmadan bırakmam. Bak unutuyordum bir de kitabım var yanımda. En çok sevdiğim yazar Agatha Chrıstıe. Birçok romanını okumuşluğum var. Bu da onlardan biri işte. Bir parça olsa yalnızlığımı unuttum galiba. En iyisi kitabı mı okumaya devam edeyim.


Tuğrul Ahmet Pekel
29.10.2018/ Pazartesi