2
Yorum
10
Beğeni
0,0
Puan
454
Okunma
Babamın gözleri yol göstericiydi. Göğün her halini onun gözlerinden bilirdim. Şefkatinin sıcaklığını, yasını, kederini, öfkesini, sessizliğiyle ne çok şey biriktirdiğini, bildiğini.
Bir tek hayal kırıklığının, kinin bıraktığı izler yoktu onun buz mavisi gözlerinde…
Kendini çocukluktan inşa eden insanların kendinden başkasına yükü yoktu. Beklenti içine girmiyorlardı dağdan taştan. Tırnağı varsa başını kaşıyorlardı.
Alınteriyle kazandıklarını, el açanlara pay ediyorlardı da asla kimseye el açmıyorlardı.
Namerde, şerefsize, alçağa göz iziyle bile değmiyor, “Allah bilir!” deyip yoluna bakıyorlardı.
Onurun herşey olduğunu bir tek emeğe saygısı olanlar biliyordu!
Sude Nur Haylazca
(Vaha Sahra)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz