Gözlerimi kapatıyorum, dalga seslerine karışıyor martı çığlıkları, sahildeyim. Göğe açıyorum gözlerimi, berrak mavi. Derin bir nefesle içime doluyor huzur.

Nerede olduğumun önemi yok. Önemli tek şey insan yok. Geçmiş, gelecek yok, an var. İçimdeki dünyadayım, sakin, telaşsız.

Elbetteki bu sadece düşüncelerden ibaret.


Akış yoksa hayat da yok. Öyle olsa da yaşam olmayacağını düşünemez, zamansızlık içinde var olmayı düşleriz. Hiçbir hareketin olmadığı yerde zaman da yoktur. Peki biz neden bu kadar akıldan noksan hayaller kurarız. Var olan gerçeğimizle yarınları güzelleştirmek yaşanılır kılmak bu kadar mı güç?

İnsan hayalini kurduklarını, yaşayabilmeli de. Bu ne kadar istediğimizle de alakalı ve cesaretimizle…

Bizlere önce düş kurup sonra da o düşü gerçekleştirmeyi öğretmemişler. Millet olarak sadece düş kuruyoruz. İkinci adımımız mezara çıkıyor.

Komedi dramız.

Ne kadar eksiğiz, ne kadar korkar olduk adımlarımızdan. Sorsan kimimiz Leyla, kimimiz de Mecnun.

Sana yazacaktım da nasıl hitap etsem bilemedim, hep sen deyip tekrara düşemezdim…

O şarkıyı dinliyorum, yarın da söyleyeceğim…


Sude Nur Haylazca

(Vaha Sahra)