KALABALIKLAR İCİNDE, YALNIZLAŞTIK

Yoğun kent yaşamı, düşük gelir seviyesi, stresli ortam, fiziki şartlar diye ardı ardına sıraladığımız bahaneler, kalabalıklar içinde yaşıyor olmamıza rağmen, bizi yalnızlığa mahkum etti!..

Bayramlarda anne babalarımızı, eş dost akrabalarımızı ziyaret ederek, onları mutlu etme yerine, yalnızlığımızı da yanımıza alarak bayram tatillerine çıkarak yalnızlastık!..

Yalnız yaşayan komşumuzun ölüm haberini, televizyonlardan duyar olduk!..

Kimimiz miras kavgasına tutuşup kardeşimizi yok saydık, kimimiz evlatlar arasında ayrımcılık yaparak uzaklaştık!..

Oysa hiçbir bahane seviyor olmamıza engel değildi. Aslında sevmeyi bilemediğimiz için uzaklaştık ve uzaklaştıkca yalnızlaştık!..

Ama biliyorduk ki, bize gelmek isteyen gelir, yaklaşmak isteyen yaklaşır!

Biliyorduk ki biz gitmek istersek, yaklaşmak istersek, kimse engel olamaz!..

Ama biliyorduk ki, bizi görmek isteyen gelir görür.

Keza görmek istediklerimizi de, arzu ettiğimiz, istediğimiz an gider görürüz!..

Ama biliyorduk ki sesimizi duymak isteyen bir telefon kadar yakındır. İstediği an; arar ve, "seni özledim. Sesini duymak istedim. Sağlığın yerinde mi diye merak ettim." diye bizimle iletişim kurabilir.

Keza biz de, onlara bir telefon kadar yakın olmalıydık. Arayıp, "anne, baba, abi kardeş ya da abla seni özledim. Sesini duymak istedim. Sağlığın yerinde mi diye merak ettim?" diye iletişim kurmadığımız için yalnızlaştık!..

Ve yine biz biliyorduk ki, hiçbir bahane, ya da içinde bulunduğumuz şartlar iletişim kurmamıza engel değil!..

Eğer bir engel var ise, o engel; bizim düşünce yapımızda, hayata bakış açımızdadır!..

Efkan ÖTGÜN