Nadasa bırakılmış sevdalarım var benim... Toprak gibi, özgün birikmiş ama eklenmemiş; yalnızca bekleyen, belki de hiçbir zaman filizlenmeyecek olan sevdalar. Yıllardır sükutla sakladığım, yalnızca geceleri genişleyen, kapsamlı bile günlüklerini görebildiğim sevdalar. Öyle ki, onun anılarında bir damla yaşadığım zamana, belki birikirler diye

Bu sevdalar, kim bilir kaç kez gizlice filizlenmek için savaş verdi. Ama fırsatlar, korkularım ve kaygılarım onları geri çekti. Kalbimin en derin köşesinde, bir yerde göstermeden, herkesin belli olmayan miktarlarını. Kimse bilmez, geceleri tek nasıl konuşulurum bu nadasa bırakılmış sevdalarla.
Bazen konuşurken bile, içeriden gelen o bulunurla karşılaşırım. Sanki hiç olmaz

Bazen bir rüzgar eser içinden, ya da rüzgar alır beni o eski anılara. İlk bakışmalar, kalp çarpıntıları, umutsuz bekleyişler... Her biri nadasa bırakılmış bir sevdanın izi, onun biri umutla ekilip yarım kalan bir düş. O kadar çok anı var ki biriktirdiğim, sanki bir bahar rüzgarında hepsi bir uyanacak gibi. Ama ben onları, onu yeni gün doğarken tekrar nadasa bırakırım. Çünkü bilir yanlış, bazı sevdalar hiç filizlenmez, hiç yeşermez. Kalpte öylece dururlar; bir gölge gibi.

Ben nadasa bırakılmış sevdalarımı, içimde büyüttüm
Hepsi
Bu kadar