Karanlık; keskin diliyle yalıyor geceyi, ıslak ve yapışkan bir ses duyuluyor uzaklardan.
Ayrıksı bir fotoğraf gibi duruyorsun orada hiçbir yere dair değilmiş gibi.

Üzülme sen diye hayatın en önemsiz yanlarını törpüleyip getirdim sana.
Belki gün doğumundan ziyade,  tam ortalamışken hayatı orada durdum; kış güneşi gibi ısıtmak için içini,  bir bardak çay olabilirsem dedim soğuk bir günü bir nebze ısıtmak için.
Eski gümrah bahçeler değildi derdim. Tek bir ağacın altında sırtımızı yaslayıp ona, güvenebilmek dünya ehline ve sana.

Sen üzülme diyeydi bu telaş, bu nefes nefese kalış.
Üzülme sen, ben senin yerine de üzülmüştüm peşinen.

Bunca hiç ’imizin bir sebebi olmalı.  Bir yerde kaybettiklerimiz bir yerde bırakıp gittiklerimiz. .
Yarım yarım yaşananlar, eksik kalanlar,prematüre doğanlar..

Köprünün altındaki suyun rengi değişti; zaman, her şey gibi ona da sirayet etti.  Şimdi burada derkenar notlar misali bir’den önceki sayı yani boşluk gibi durdum.

Ben iyiyim, diyorum herkese; iyiyim ben.
Sen de iyi ol çocuk.

Rüzgârı keşke götürmeseydin
Bu bunaltan sorular hadi konuş
Bakışlarında buruk tat
Hasta yakınlarının dışındakiler çıksın  emrivakisi kıdemli bu ses
Desibelindeki heybeti duyduk itaat gerekir Mirim
Amma ve lâkin hasta, kimsesiz
İçlerindeki kırılmaların sesini herkes duysundu
Duysundu açlıktan ölen çocukları insan olan
Ticaret anlaşmalı yanar döner siyaseti

Koyu bir kahve istiyorum ayıkalım biz
Ayıkalım diklenelim
Dikiş tutmayan yaralarımız olsun
Kaburgamızda üç beş kırık
Üzüm buğusu bu hayat.
Zengin masalardaki şaraba kadar
ezilmeliydi insanlık

Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana Yârabbi taşınacak suyu göster, kırılacak odunu



Haliç 2024ekim