Kaçabilir miydik? Başarabilir miydik?

Hep olacakmış gibi görünmüştü. Sorun kanatlarımın, henüz, olmayışındaydı. Çok istersen, dedi annem; eğer gerçekten istersen dileğin gerçekleşir. Bundan başka bir şey dilemedim, çok istedim sadece , bir çift kanat. Olacaktı. Olabilirdi. Neden olmasın?

Gri, flu üstelik ürkütücü bir hastane odası- ihtimal ikinci dünya savaşı yıllarından kalma- gri duvarlar yerde açık bir bavul, biraz berisinde devrilmiş bir sandalye ve bir bavul dolusu eski beysbol topu. Az ilerde bir karyola altında büzülmüş çırılçıplak genç bir adam. Karyolanın hemen önünde dizleri üzerine çökmüş, yüzü mü daha yaralı yoksa ruhu mu karmaşasında bir asker. 

Ağlıyor.

Yalvarıyor.

Önemli mi?

Biz filmleri severiz. Yarası yaramıza dokunan, acıtan, ekşi ter kokulu hikâyeleri severiz. Canı yanan kahramanlara acırız en çok kendimizi ezerken bir filmin boktan bir karesinde.

Belki yanılıyorum 2. dünyaq savaşından çok sonra bir zamanı dilim dilim eden henüz dumanlar uçuşurken Vietnam’da bir yer olabilir.
Bir helikopter enkazı ve yaralı askerler. Derken kuşlar havalanıyor sonra bir bomba ve kocaman bir yangın. Çığlık çığlığa bir asker ve yüzlerce ölü askerle aynı anda onlarca kuş...
Sonrasında…
Sonrasında, yok olmasını dilediğimiz, bir sonra, bile olmuyor ne yazık ki!

Anlamsız gülümsemeyle yüzünün yarısını ülkesine yabancı, dilini bilmediği bir yeryüzü parçasında bırakmış bir asker.

Seni hiç bırakmayacağım dostum, desem inanır mıydın? İnanmazdın belki ama bırakmayacağım. Dışarıdakiler kim? Ha onlar, hiçbiri tanıdık değil.

Siktir edin o kuramları, iki akıl hastası buldunuz istediğiniz gibi çevirin, evirip çevirin. Topaç.  Topaç gibi.

Bizim en iyi yanlarımızı aldılar ve bize bıraktıkları şeylere bak.  Aklımızı aldılar en çok düşlerimizi. kahraman olacaksınız, demişlerdi, bak aynaya ben kahramandan çok …

Siktir et oğlum, bizden bir bok olmazdı. Şu hale bak. Aynada gördüğüm ben değilim. Sen hiç bakma bu salak surat da sen değilsin.

Fena çuvalladık


Biliyor musun, aslında hiç cesur değildim. Öyle çok korkuyordum ki ‘’Ama yanan deri kokusu almıştım. Korkunç bir kokuydu, öyle tatlı ve tanıdıktı ki benim derimdi’’

Aman Allah’ım!

Her şeyin dışında kalabiliriz. Onları dışlarız, dışkılar gibi bırakırız onları.

İyileşiriz, ikimiz de bunu deneyelim.

Kuş oldun sen.

Ben de kıçımdan aldıkları deriyi yüzüme yamadıklarından beri bambaşka biri. Yok biri !

Ne yani kahrını çekmeyeceğim ben de !

Sen gibi.

Kuş gibi uçabiliriz, sahi.