İnsanların öncelikli derdi ve talebi bir yerden bir başka yere gönül rahatlığıyla gidebilmek olmalıdır. Daima dört duvar arasında nefes alıp vermemeli ve aynı insanlar içinde bir olan ömrünü heba etmemelidir.

Hem aynı yerde uzun yıllar ikamet etmek, insanı sınırlı bir yaşamla tutsak eder. Aynı yere takılı kalmak, insanı hem köreltir hem de dar bir alana hapseder.

Uzun süre aynı yerde kalmak, aynı yerin havasını solumak ve suyunu içmek, insanı monoton bir hayatla baş başa bırakır. Bu monotonluktan kurtulmanın yolu ise insanın sık sık dışarıya açılmasından geçer. İnsan içten bir niyetle dışarıya adım attığında yeni hayatlarla tanışma ihtimali doğar, yeni güzellikler görme olasılığı artar. Deve kuşu gibi hep başını kuma sokarsa gerçeklerden uzaklaşır ve dünyanın sayısız tadından mahrum kalır.

Birçok nedenden aynı şehirde uzun seneler ikamet etmemek gerekir. Aynı kentte aynı sokakları senelerce yürümemek, aynı insanlarla aynı mevzuları defalarca konuşmamak lazım. Başı kaldırıp yola çıkmak gerekir.

Zira koskocaman dünya bir şehirden ibaret bir şiir değildir. Geze geze bitmeyecek ve ömür yetmeyecek kadar kent var. Görülmesi gereken ve gidilmesi şart nice coğrafya var. Birbirinden güzel yurtları gezmek varken sıradan bir hayat omuzlanmamalıdır.

Daima dar bir bölgede ömür tüketildiğinde düşünceler kıt ve duygular yeknesak olur. Gelişmek ve yenilenmek için aynı yerde ikamet etmemek gerekir. Yol üzerinde her zaman devam eden bir hayat yudumlamak, suyun varlığı gibi elzemdir.

-Meselci