Sokaklar bomboş yağmurdan... İçini boşaltıyor gök yeryüzüne...

Kendimi salıyorum boşluğa… Göğe bakıyorum, gri yağıyor üzerime. Ne vardı bu kadar birikecek kendi içine. Dışarılar içeriye kıyasla bomboş. Boşlukta yer almanın huzursuzluğu kaplıyor içimi.

Yürüyorum boş. Yollar bomboş, üzerime geliyor boşluk.

Ağaçlar sonbahara hazırlık arafesinde. Ben yağmurda sırılsıklam Araf’ın ateşinde. Göğün kanatları altında hareketsizim. Rüzgar içime işlemiş yağmuru. İnci taneleri döküyorum üşüdükçe.

Ayak uçlarında birikmiş göletlere düşüyor adımlarım. Nereye çıkacağını bilmeden bir asır bir arpa boyu yol alıyorum.

Sessizce çekiyorum kendimi kendime. Nefes alsam kaçacak sihri sessizliğin. Büyülü ıssızlıkta yağmur sesinden başka sessizliği öne çıkarak birşey yok. Yalnızlığımızı örtecek bir diğer yalnızlıktan başka örtü olmadığı gibi...

Ağaçların dalları esintiyle raks ediyor. Yeşil sarıya, ben hüzüne meyl etmişim. Boş boş bakıyorum boşluğa, grisini yüzmek ister gibi gökyüzünün. Ellerimde yağmur damlacıkları, avuç içlerim bomboş. Süzülüp gidiyorum akan zamanın üzerinden. Aramaktan vazgeçtiğim birçok şey gibi kendimden geçiyorum. Boşluğun üzerine yürüyorum. Sırtımı dövüyor şahlanmış rüzgarlar. Anlamlar anlamını yitiriyor. Anlamsızlığın ortasında kalakalıyorum, ıpıslak. Canımı yakıyor içimden dışarıya taşan boşluk. Bomboşum.

Sude Nur Haylazca

(Vaha Sahra)