Bitirdim, hem de bunu tek başıma başardım. Kimseyi suçlamıyorum. Yaşadığım yerde olmak artık bana rahatsızlık veriyor, acı çektiriyor, üzüyor beni. Bu yaşta yaptığım hatalar ve yaşadığım pişmanlıklar sona erdi. Her sabah aynaya baktığımda aynı suçlayıcı ifadeyle bakıyor, karşımdaki içinden "Beni bitirdin lan" diye bağırıyor. Söylemiyor ama gözlerinden anlaşılıyor, içten içe haykırıyor.

Burada durmak istemiyorum artık. Yeni bir şehre, yeni bir hayata gitmek istiyorum. Kimse beni tanımadığı, hakkımda ön yargıların olmadığı bir yerde kendimi gerçekten olduğum gibi gösterebileceğim bir yere gitmek istiyorum. Burada birilerinin tanıdığı olmaktansa başka bir yerde hiç kimse olmayı tercih ederim.

Sürekli aynı yüzler, aynı insanlar, kendi arkadaşlarım -arkadaşım sandıklarım diyebilirim-, aynı yerler, aynı monotonluk... Şu an dışarı çıksam bile bin kişiyi tanıyorsam bir ihtimal bir kişiyi çağırabilirim. Aslında buradan gitmek istememenin bir sebebi de bu. Burada kafamın uyuştuğu birinin bulamadım, o yüzden bu kadar insanı tanıyorum diyebilirim. İnsanın kafasının uyuştuğu biriyle tanışması bence çok huzur verici bir şey, ama senden farklı olan insanları kendine benzetmeye çalışmak o kadar zor oluyor ki, böyle birini bulmak adeta mucize.

Her sabah aynada sana ’’Bitirdin lan beni" diyen biri olduğu sürece burada huzur bulamam. Ama gittiğim yerde ne ben ne o aynadaki kişi aynı olacak. Ben kendimi yeniden tanıyacağım, o da beni yeniden tanıyacak. Affeder mi bilmiyorum, ama affedeceğini düşündüğüm için bunu yapıyorum.