Hani ıssız bir yoldan geçerken, hani bir korku duyarda insan, hani bir şarkı söyler içinden... Diye akar gider Erol Evgin şarkıyı söyleyip de yüreğimizin bam tellerine dokunurken... Kimi zaman fırtınalar kopar içimizde kimselerin görmediği duymadığı hissetmediği...

Yalnızlık paylaşılmaz zannederiz de aslında çevremizde gözümüzün görmediği bir dolu varlık vardır. Görmesek de, duymasak da, var olduklarını biliriz... Benim yalnızken içimden söylediğim bir dolu şarkı vardır ’’Biz bu sonbaharda buluşacaktık bahar geldi geçti sen gelmez oldun.’’ bayılırım bu şarkıya ... Hep bir şeyleri içimden alır koparır...

Uzak bir yere de yürüyerek gidiyorsam eğer o zaman favorilerimin en başında ’’Yıldırımlar yaratan bir ırkın ahvadıyız, tufanları gösteren tarihlerin yadıyız. ’’ bildiniz tabi ki askerlik yapan her erkeğin bildiği, beynine kazıdığı Harbiye Marşıdır... Ahvadın torunlar anlamına geldiğini ve tufandan da kastın Nuh Tufanı ile atamız Nuh’un Oğlu Yafes ve onun da oğlu yani Nuh’un torunu Türk’ü işaret ettiğini bilir bir çoklarımız...

Yine yalnızlık vurduğu zaman başıma Melike Demirağ’ın o güzel sözlerinde ’’Bir kıvılcım düşer önce büyür yavaş yavaş, bir bakarsın volkan olmuş yanmışsın arkadaş.’’ gelir oturur bir yerlerime. Zor zamanlardır arkadaşsız, dostuz geçen zamanlar... Yanmışızdır birilerine geçmiş zamanlarda kavuşamazsak bile...

Koca Veysel’i yazmasak olur mu? Gözleri ve elleri ile değil de yüreği ile nakşetmiştir dizeleri O büyük Usta bir yerlerimize ’’Uzun İnce bir Yoldayım, gidiyorum gündüz gece, bilmiyorum ne haldeyim gidiyorum gündüz gece.’’ derken... Barış Manço ile Cem Karaca’nın da birlikte söylediği yegane parçadır, ruhumuz titrer dinlerken...

Bu muhteşem Azeri Türküde ’’Dağlara Çen düşende bülbüle gam düşende ruhum bedenden oynar yadıma sen düşende.’’ Hem eski yaralarımızı sızlatır hem de ruhumuzu epey derinlerden titretir durur... İçimiz kimi burkulur, kimi yüreğimiz sarsılır...