Evet çok alem bu bebeler... Bebeler dediğime bakmayın hepsi en az lise veya çoğunlukla üniversite talebesi... Aslında seviyorum da bebeleri ama bazı hareketleri de batıyor mu diyeyim, yok demeyeyim, hoşuma gitmiyor işte...

İki tane genç kızımız, hanım hanımcık diyecektim tam, baktım pantolonları yırtık. Allah Allah dedim kendi kendime, güzel de kızlar hani, erkeklerden kaçarken herhalde düştüler ve dizlerini filan yırttılar gibi geldi bana... Döndüm ’’Yavrular ne oldu böyle dizlerinize nerelere taktınız pantolonları?’’ dedim, demez olaydım... Birisi ’’Amca işine ak moda bunlar moda, sana biraz ters olsa da bu gün böyle işte.’’

Karşı tarafta benden biraz büyük bir beyefendi ’’Takmayın kafanıza beyefendi, benim torunlarda böyle sizde torun var mı, varsa bilin ki onlarda giyiyordur. Yoksa da doğup da büyüyünce merak etmeyin onlarda kısa zamanda bunlar gibi olurlar.’’ Henüz torunum yoktu ama, böyle giyseler ne yapardım bilemiyorum...

Karşımda ki altı koltuktan dördünde gençler ellerinde cep telefonu ile oyun oynuyorlar muhtemelen. Yanımda ki koltuklarda oturanlarda aynı şekilde, oyuncular yan gözle bakınca anlıyor insan. Yan tarafta ki kız biraz saf mı ne, bir yoklayayım bakalım. Dönerim ’’Kızım rekora gidiyorsun, bu oyunun bir de milli takım seçmeleri var katılırsan kesin kazanırsın.’’ dedim. Kız biraz ters baktı, ben de başımı öne eğdim...

Tam o sırada zurnanın zırt dediği yerden bir delikanlı elinde gitarıyla bitiverdi. Hepimize dönerek ’’Biraz müzik yapmak istiyorum rahatsız olan varsa yapmayabilirim.’’ İtiraz yok, devam o zaman müziğe... Şarkı da güzel ama, İlhan Şeşen’den ’’Ellerimde Çiçekler.’’ Heyooooooooo! En sevdiğim, şimdi ona bir onluk sıkıştırmak lazım... Mızıkamda yanımda ama şimdi ayıp olur, çocuk başka bir şey anlar diye çıkartmadım mızıkamı çantamdan...

Son durağa üç durak kala, metro zınk diye duruyor. Dakikalar geçiyor hareket yok. Nedir ne değildir diye insanlarda bir tedirginlik. İnsanın aklına hemen terör saldırısı filan geliyor her ne hikmetse... Değilmiş çok şükür, teknik bir arıza olsa gerek... Devam ediyoruz...

Ha bu arada sadece cep telefonu ile oyun oynayanlar yok tabi metroda. Çok fazla olmasa da ellerinde not kağıtları ders çalışanlar bir de nadiren kitap okuyanlar var. Tabi kitap okuyanlara ve ders çalışanlara da yanında oturup yan gözle bakanlar var. İçimden neler geçiyor neler. Ortaya çıkıp bağırasım var cep telefonu ile oyun oynayanlara ’’Ulan zibidiler, bırakın cep telefonlarında oyun oynamayı da şu yanınızda ki abla gibi abi gibi sizde İnternette bir makale bir yazı okuyun, benim tepemin tasını da attırmayın.’’ Böyle geçiyor aklımdan ama, bir türlüde yapmadım, yapamadım, şimdiye kadar, hayırlısı...