Teravih namazında sağımda ve solumda iki genç vardı. Her zaman böyle denk gelmiyor. Namaz kılan gençleri severim. Gaflet içindeki birçok gencin içinden sıyrılıp gelmek kolay değil tabi ki. Allah bütün gençlerimize yardım etsin. İstikametten ayırmasın. Peygamber efendimizin ve sair büyük zatların en çok sevdikleri gençler işte bu namaz kılan gençler. Onlardan gönderdikleri manevi alkışların nurlarından ve feyizlerinden inşallah bu fakire de bulaşır ümidindeyim.

Cumada yanımda namaza duran genç de engelli idi. Secdeye çok zorlanarak gidiyordu. Namaz kılarken çektiği bu zorlukların mükâfatı elbette az değil. Bir kendime baktım, bir de ona. Kendi halime ne kadar şükretsem azdır. O gence de ister istemez acıdım. Ama birçok sağlıklı gençler namaza gelmezken onun çıkıp gelmesine ve Rabbinin huzuruna durmasına çok sevindim.

Dikkat edilse, hastalıklı veya engelli gençlerin, diğer gençlere nisbeten ahiretlerini daha çok düşünmeye başladıkları görülüyor. Onlarda gençlik sarhoşluğu bulunmuyor. Gaflet içindeki hayvani heveslerden kendilerini kurtarıyorlar. Bu nedenle onların tahammül dâhilindeki hastalıkları bir nevi İlahi ihsan hükmüne geçiyor.

Sıhhat belasıyla gaflete düşüp, namazı terk edip, kabri düşünmeyip, şu fani dünyanın zahiri keyifleriyle ebedi hayatını sarsan, zedeleyen, belki de harap eden genç veya her yaştan insanı görüyoruz.

İnsan, biraz da hastalık gözüyle hayata bakarsa, ister istemez gideceği kabrini ve uhrevi menzilleri görüp, hayatını ona göre tanzim edebilir.

Sıhhatteki hastalığı, hastalıktaki sıhhatti görebilenlere ve ona göre davrananlara ne mutlu.