Bir anımı paylaşayım istedim; bu aylardı, karın çok yağdığı yıllardı. bahar gelmiş güneyde
karlar eriyor ve engin dere boylarında çimenler yeşerdiği güneşli bir gündü.köyün hemen altında akan dere boyuna indim. çiçekler hele çiydemler...sarı beyaz en güzelleri alaca maviş olanlardı; meğer o renkte olanlar ’kardelen’lermiş. Bir deste edindim anama götüreceğim. Mart havasına güvenilir mi!..Hava karıştı karlı yağmurlu bir sepken sepken... Köy yakındı ama ıslanmama üşümeme yetmişti. Çiçekler soluyordu, ben ağlıyordum. Eve varınca anam sarıldı
’ nerede kaldın yavrum bu havada’ gözyaşlarımı sildi... çiçekleri verdim.
’Ay oğlum bunlar kardelen kökle sökmüşsün yazık etmişsin’ dedi baktı baktı sustu.
’Üşümüşsün yavrum’’ deyip yine sarıldı. Yanaklarımı ıslatan gözlerini siliyordu.
Artık kardelenler için miydi ; benim için miydi çocuk aklımla o zaman bilememiştim...
Kardelen masalını anlatmıştı
’ Kardelenler baharın müjdecisi çiçeklerdir.Karın atlı kuru ayazdan korumalı olduğu için lodos esip kar yumuşayınca topraktan çıkmaya başlar.Dostluğun ve güzelliğin çiçeğidir
Guguk kuşunun dostudur.Guguk ötünce kardelen açılınca artık baharlı günler başlar.
Gugug yakalanmaz kardelen kökünden sökülmez uğursuzluk olur...
Kardeleni gugugu anlamıştım. Unutamadığım bir anıyla.
İşte doğa yaşamımdan bir kesit...