6 YAŞINDA : Babam her şeyi biliyor.
10 YAŞINDA : Babam çok şey biliyor.
15 YAŞINDA : Ben de babam kadar biliyorum.

20 YAŞINDA : Şu gerçek ki aslında babamın öyle pek fazla bir şey bildiği yok.

30 YAŞINDA : Ne de olsa babam bazı şeyleri biliyor.

40 YAŞINDA : Bir kere de babamın fikrini alsam iyi olacak.

50 YAŞINDA : Babam her şeyi biliyor.

60 YAŞINDA : Ah babam hayatta olsa da kendisine danışabilsem.

Durun! Acele edip peşin yargılı olmayın. Doğrusu babamın fikirlerine gereksinme duymuyorum ama yukarıdaki tespitlerde, katıldığım noktalar var. Bunları yaşı yetmişini aşmış bir kişinin psikolojik durumu olarak da değerlendirmeyin. Bu konuda öğretmen olarak epeyce gözlemlerim var.

Eşimizle, çocuğumuzla, arkadaşlarımızla, yakınlarımızla ve diğer insanlarla iletişim kurarken, onların yaş gruplarını, eğitim düzeylerini, hayat tecrübelerini göz önünde bulundurmamız gerekmez mi? O zaman insanlara bir başka gözle, daha hoş görüyle bakmaz mıyız? Egolarımızı yendiğimizde herkesin takdir edeceği olgun bireyler olamaz mıyız?

Gençlerimizin, biraz da böyle düşünmesini istedim. Sağlık ve mutluluklar diliyorum.