Kışın yaza, gecenin gündüze yer bağışladığı gibi; bir gün benim de gençliğim gidecek. Zaman törpüledikçe, ister istemez ben de aşınacağım. Birçok eyvahların, pişmanlıkların sahibi olacağım. Hayatın dayanılmaz yükünü omuzlarımda taşıyacağım.

Çare yok; gençliğim ihtiyarlığa, ihtiyarlığım ölüme kapı aralayacak. Çok geç olmadan ben de herkes gibi, gayet şirin ve bâkî bir gençlik iksiri arayacağım. Bir gün olur da bulursam, ilk önce ihtiyarlığın eline tutuşturulan bastonu kıracağım. Sonra hayatıma yeni bir istikamet vereceğim. Bu gençlik nimetini helal dairesinde kullanacağım. Gayrı meşru daireye adımımı bile atmayacağım. Delice akan kanımın arkasında bırakacağı sefih ve elemli yükleri omuzlarıma boştan yere yük etmeyeceğim. Zehirli bal hükmündeki geçici lezzetlere dönüp bakmayacağım. Ruhumu ve kalbimi gıdasız bırakmayacağım.

Kurtuluşu olmayan o gün geldiğinde de; ölüm meleğinin davetine, dünya ağırlıklarından âzâde icabet edeceğim. Arkamdan kimselere lanet okutmayacağım. Bırakın gençliğin suiistimaliyle hastahaneler, hapishaneler, meyhaneler, sefahathaneler bensiz kalsın. İnadına oralar ağlasın, ben güleyim.

Bu arada; gülmek nimetinin de kıymetini, sonuna kadar bileceğim. İnşallah…