Tartıda yarım ton çekiyordu Bobballi.Kara yağız ve boynunun çevresinde ve boynuzlarının arasındaki mavi boncuklar ayrı bir güzellik katıyordu adeta.Akıllı mı akıllıydı .Hatta sahibinden bile..

Sabah dağa sürüyorlardı otlaması için.Akşam saat 19’00’da ahırının kapısında olurdu.Eve dönüş hiç aksamaz..İki defa ’’mööö...’’ deyince sahibi Bobballi’yi sağmak için elinde büyükçe bir bakraç ahıra varır sevgi gösterilerinde bulunurdu.

Bir gün Bobballi dağın yolunu tutar kuyruk sokumuna sahibinden yediği bir şaplak ile..Yayılır...yayılır..yayılır..Sıcak kafaya vurur sendeleyerek yürür yokuştan kayar,taştan düşer bayılır.Boynuzlar kırık, boyunluğu ve boncukları dağılmış bir vaziyette ayağa kalkar ve evin yolunu tutar.Otlayacak takati yoktur.Bir an önce ahıra gelir..Bu defa üç defa; ’’mööö..’’ der.Sahibi çıkar kapıya, Bobballi’yi tanıyamaz ve sürer avludan çıkarır..Bobballi yarım saat sonra yine gelir ve üç defa seslenir.Sahibi yine sürer ve avludan çıkarır Bobballi’yi..Ayakta zor duran Bobballi Komşunun ahırının önüne gelir çöker artık.Takati kalmamıştır.

Akşam Bobballi’nin arkadaşları döner.Bobballi’den haber yok.Komşuya gelir Bobballi’yi sorar .Komşu Bobballi’yi o halde görünce sürmeye kıyamamış önüne yem koymuş..Elbet sahibi çıkar diye beklemektedir.Bobballi sahibinin sesini alınca bu kez dört defa ’’möööö...ler.Sahibi tanır bu defa alır ve ahırına götürür.

Bobballiler akıllı olduğu sürece sahiplerinin sütü eksilmez.Boncukların haricinde de iz taşır Bobballiler..Yeter ki iz sürmesini bilsin sahipleri.