DOST KAPISI

Öyle bir dost edin ve öyle bir dostluk bağı kur ki, ne zaman o dostun kapısına gitsen; ayak sesinden, terinin kokusundan tanısın seni!
Çalmadan kapıyı, o kapı ardına kadar sana açılsın!

Sen de o dosta öyle ol ki, ne zaman kendisine uğramak istesen, alnı açık, başı dik bir şekilde, onun orada olduğu bilinciyle; aklında acabalı sorular ve tereddütler olmadan ona gidebilesin!

Sakın ola, şahsi çıkar ve riyakâr yaklaşımlarla kaybetme öyle bir dostu!
Dostluğa, sevgiye, paylaşıma küstürme o dostu!

İnsanlık hali; ola ki bir gün zorda kalırsan, ola ki, sıcacık bir eli kavramak istersen, ola ki bir çift göze doya doya bakmak istersen, ola ki, bir omuza yaslanmak ve o omuzda ağlayıp, anlatıp, rahatlamak istersen güvende olduğunu hissetmelisin!

Ama böyle bir dost; hep hassas olur, hep duygusal, hep kırılgan olur!
Bu yüzden, yanlış yaparak kaybedersen o dostu!
Bir daha sana açılmaz yüreğinin kapısı!

Böylece kaybetmenin ve yaptığın hataların bedelini ödemek, oldukça ağır gelir, yığılır kalırsın!

Kaybetme o dostu! Kapatma sorgusuzca sana açılan o yüreğin kapısını!
O kapı kapanırsa yüzüne; gözünün feri, dudağının tebessümü, damağının tadı kapanır!
Kapatmaya zorlasan o kapıyı, küstürürsen o dostu, anne-babadan, amca-dayıdan, hala-teyzeden ve de kardeşten mahrum kalırsın!
Çünkü böyle bir dost, her şeye bedeldir!

Efkan ÖTGÜN