AŞK İZİ

Alışılmadık bir gündü.
Aniden bir rüzgar çıktı.
Rüzgar fırtınaya, fırtına, kasırgaya dönüştü!

Adam kadına; gel dedi.
Gel kollarıma sığın!

Kadın; dinlemedi adamı!
Kadın, güçlü sandığı ağaca tırmandı!

Adam; alabildiğine naif, alabildiğine yeşil, uçsuz bucaksız çimenlerin üstüne uzandı!

Ruzgâr fırtınaya, fırtına kasırgaya dönüştü ve sonra; herşey dinginleşti, duruldu!

Kadının güvenli sandığı dal kırılmış, acılar içinde kıvranarak, kendisini yerde bulmuştu!

Adam; kasırgadan sonra; tek sağlam kalan çimenler üzerinde, hiçbir şey olmamışçasına, boylu boyunca uzanıyordu!

Kadın; acılar içinde kıvranarak yaklaştı adama ve sordu; Nasıl olur da ben güçlü sandığım ağaca sığınırken, yara bere içinde kaldım?
Sen ise bu cılız otlar arasında gayet sağlamsın?

Adam cevap verdi; Bazen nazik sandıkların, en güçlü olandır!
En güçlü sandıkların ise, en kırılgandır!

Ve sonra kadın; gücün cüssede olmadığını, şefkatte, nezakette, hoşgörüde olduğunu anladı!

Ne var ki; güçlü sanarak tutunduğu dal kırılmış, kendisini yara bere içinde bulmuştu artık!
Ve derken ve sonra, uzun bir süre, aldığı yaraların izinden kurtulmaya çalıştı!

Makyajlar yaptı, maskeler taktı, ama kurtulamadı.
Yüreğinde aşk, teninde sevgi izleri kaldı!

Efkan ÖTGÜN