ANILAR

Zaman, bizi bizden eksilterek götürürken, biz geçip de giden zamanda farkında olmadan anılar bırakıyoruz ardımızda!

Bazen hatırlamak istemediğimiz, bazen zamanın hükmünü yok sayarak bile-isteye geçmişe gittiğimiz!

Bazen de saplanıp kalarak, içinden bir türlü çıkamadığımız anılar, nasıl da iz bırakıyor hafızalarımızda!

Bazen bir sokak başı, bazen parktaki bir bank, bazen de okuduğumuz bir kitap arasında kurutulmuş bir yaprak, bir gül hatırlatır unutulmaya yüz tutan anıları!

Bazen hapşursak, özleme bağladığımız anılar; kiminin dilinde şükür, kiminde tefekkür, kiminde sabır, kiminde sabırsızlık olur anılar!

Belki bir dua, belki de beddua olan anılar, birilerinde gözyaşı, bir diğerinde tebessüm olan anılar, iyi ki, ya da keşke diye dile getirilir!

Bazen de yolculuk ederek gittiğimiz her anı’da, her açılan sayfa, her çıkılan basamak, her aşka kaldırılan ve kırılan kadeh, ayrı bi gönül yarası bırakır!

Acaba dersin?
"Acaba, onda da açıldı mı bir yara?
Nasıl bir iz bıraktı?" Okuduğu kitabın hangi sayfasında unuttu beni?
Hangi basamakta çelme taktı?
Kırdığı kadehte, hangi iyiniyetimden vurdu?
Nafile düşünceler, cevapsız bırakılan sorular, yarım ağızlı örtük cümlelerle anlatılan aşk öyküleri, daha da derinleştirir açılan yaraları!

Kim bilir belki de birbirimizi anlayamamız; tamamlayamadığımız üç noktalı tümcelerdeydi!
Ne devam edebildik, ne de bitirebildik!

Ben onda ne oldum?
O ben de neydi?
Yüreklerimizde nereye koyduk birbirimizi?
Hangi sayfa, hangi basamak, hangi meyhanede, nerede bıraktık, nerede unuttuk birbirimizi ve neleri kaybettik?

Sonra, bir keşke dadanır dilimize.
Keşke okumaya devam etseydim kitabı!
Keşke basamaklardan çıkarken, çelme takmasaydım!
Keseke düşerken tutsaydım kollarından, hiç bırakmasaydım ellerini!

Yazık! Severek okuduğumuz kitabı okumaktan vazgeçtik! Belki de okuduğumuz o kitabın finali mutlulukla bitiyordu!
Kim bilir tırmandığımız basamaklar, bizi mutluluğun zirvesine ulaştıracaktı!
Belki kadehler dolusu içtiğimiz mey, aşktan başımızı döndüredcekti!
Kitabı rafa kaldırdık, basamakları yıktık, kadehleri kırdık!
Ne an yaşayabildik, ne de anılar biriktirebildik!
Ama biz bittik!

Efkan ÖTGÜN