Avlularımda toynakları çıplak,yelelerinde çiy ıslaklığıyla suskun,yalnız dolaşan taylar vardı ; ki en çok özlediğim baharın adıydı onlar.. Yılların izleğinde izlerini sürüyordum. Bir yankı ışımasının dondurduğu dolulukta, anları taşıyan zaman taşıyordu içimden... Ruj izli kadehlerin kırağı yalnızlığından uçardı öpüş,biliyordum. Sonrası mı...Bunu da biliyordum...Boşluğunu dolduramadığım bir t/ay soluğu...Bir yılķı atıydım belki de...Nadasa bırakılmış topraklardan yadigâr... Sonrası ya da öncesi olmayan bir şiirin, bir fısıltıya dönüşmüş şarkısıydım işte! G. A.gülgün... |