Kırık dökük bir hikaye

Sen gittikten sonra,seni nasıl özlediğimi nerden bileceksin ki?Üniversiteyi kazanıp gittiğinde,yani ayrıldığımız o zamanlar da atlayıp peşinden geldiğimi nerden bileceksin?Arkadaşlarınla kaldığın evin karşısında ki evde,bir hafta kalıp hep seni gozlemledigimi bilemezsin.Her sabah,seni evden okula çıkarken gördüğüm halde,karşına çıkamamanin eksikliğini ne bileceksin ki?Kapına iki defa bıraktığım çiçekleri,gülerek aldığında seni gördüğümü nerden bileceksin?Dilini bile bilmediğim bir ülke de,senin yuzunden işime gidemedigim de,yediğim laflari da hiç bilmeyeceksin.Seni nasıl düşündüğümü,neler hayal ettiğimi hiç bilmeyeceksin.Bunlari hiçbir zaman da öğrenmeyeceksin.Bir inat uğruna,neleri mahvettigini de öyle.Bu hastalığın ilk semptomlarını,tedavilerini neler yaşandığını da.Az kalan ömrüm de,şuan da değilse bile,son dileğimin daralan,su iyice kısalan ömrümde sen oldugunu aklına bile getirmeyecek sin.Her canlının hikayesinin bitişi gibi,bizim de çoktan biten,en azından senin için öyle olan bu durumun,hep başa donecegini bilemeyeceksin.Kimselerle mutlu olamayacağını,hep bir seylerin eksik olduğunu anlayamayacaksin.Evrenin sevgiden ibaret olduğunu,tüm canlıların şartlar ne olursa olsun direnmesinin özünde,bu dünyayı yaşama sevdaları olduğunu,her gün tekrarlayan aynı düzenin,yeni umutlara,yolculuklara kapı araladigini hissedemeyecek,bununla ilgilenmeyeceksin bile.Bir zaman sonra artık benim öldüğümü duyduğunda,vedalasamadigimizi sanıp pişman olacaksın.Ben o işi su an yapıyorum kendi adıma.Eline geçmeyecek bir şeyler bırakıyorum buralara,bir gün tesadüfen de olsa,keşfedilmesi dileğiyle.Bu notları bulanın da,anlattığım şeyler gibi özel birisi olmasını dileyerek.Doktorlar daha Cook başımda artık,yorma kendini diyorlar.Onlardan gizli,gizli geceleri yazabiliyorum.Gittikce, halsizlesiyorum.Bir nevi,dünyaya bırakacağım son iz,bir nevi vasiyet.Siradasi da görünebilir,fazla acıklı da.İnsanin göz kapaklarında,hafızasına sigdirdigi,yüzler gibi,bu büyük vedalasma.Ne olacağını,nereye gideceğini bilmediğin rotasız,bayraksiz hiçlik yolculuğunun,ilk başlangıcı.Merdivenleri artık koşarak cikamiyorum,ağır ve emin adımlarla ilerlemeye çalışıyorum.Her basamak,bir zafer,her adım bir şeyleri kazanıyorsun gibi hissettiriyor.Bir kış günü doğmuşum,yine sanırım kışın öleceğim.Zamani geri alamıyoruz,biz de anılarımızı ileri geri oynatiyoruz.Benim bu dünya da yolculuğum bugün yarın bitiyor.Her gün bana bakan kuşlar,pencereler ben gidince beni özler mi?sahiden.Tahmin ettiğin gibi,iki damla geldi gözlerimden.Bu odaya,rengine kokusuna alışmıştım.Zor olacak ayrılmak,bir daha hiç donemeyecegini bilmek.
Yaşadığımız ve yarım kalan her şey için teşekkürler güzel gözlü kız,giderken kalbimin içinde seni de götürüyorum.En kısa zaman da seni de yanıma bekliyorum,Cook bekletme beni,tekrar bir şeyler yazma fırsatım olamayacak gibi biliyorum.O yüzden,şimdilik elveda.Bir gün yeniden,başka bir boyutta,başka bir zaman da karşılaşmak dileği ile,mutlu kal Hoşçakal..!