İlahi bir farkındalıktı sevmek ve âşık olmak.
Aşkın aşikâr akışı hep aşina oldu bana ve ben aşkı pek çok yerde pek çok insanda buldum.
Göğsümü gere gere sevdim hayatı ve ne iş varsa elimde aşk ile yaptım.
Sevgiyle yapılan bir yemeğin tadı başkaydı.
Sevgiyle temizlenmiş bir oda bile cenneti çağrıştırırdı bana keza halen de öyle.
Sevgisiz yaşamak kâbus, sevgiyi harcamaksa ihanetti.
İnancın akabinde doğan bir derya batmayan bir güneş sevgi.
Makul düşlerim var süzgeçten geçen ve sıra dışılığın aryası iken kalemin ve yüreğimin iz düşümü…
Sevecen bir iklim iken sevgi ve nüansı güven duygusu ile eşleşen ve demir parmaklıkları bile kırıp yüreği d/ağlayan sözcüklerden bağdaş kurup.
Mentollü bir gülüş adadı bana evren ve melankoli ile yıkanmış bir geceden geride kalanlar.
Günyüzü görmenin de meali iken umut ve illa ki sevmeye dair.
Renklerin uzamı ve şeceresi sevginin ve derin kesikler saklı iken yüreğimin teninde.
Ah, ömrüm!
Ah, saydam ruhum ve gülüşüm…
Mağdur iklimlerde kundaklanmış ne çok duygu ve işte sevgi ektiğim umut biçtiğim hayat ve de satırlar.
İzahı yok pek çok şeyin ama iman gücüme asılı yaşarken bir bir de dile getiriyorum duyumsadıklarımı.
Mavi mintanı göğün.
Kapış kapış sevgi ve umut.
Buhar olup uçsa ne ki ömür elbet kalan sağlar bizimdir misali.
Hazin bir hazan çeşmesi ve sevgi damlatan musluk:
Küpeştesi dünün ve sancılı günün bakiyesi…
Elbet bakaya kalan sair duygu ve şair kimliğimi kutsayan evren ve Yaratan.
Bir gülüştü peyda olan ansızın ve sevginin dilemması ve sundum anbean göğün tanrısı idi bulutlar ve yüce Mevla da; ‘’ol’’ dedi mi olmazın oluru bir sevgiyi daha muteber kıldı kâinat.
Kanatlandığım her yazın vakti.
Yazgımı kabullendiğim ve yazgıma nazireler sunduğum ve delişmen ruhumda açan güller bense ön yargısız yaşar ve severken asla da insan ayrımı yapmadan gelip gidiyorum işte o uzun yolda.
Uzatmadan seviyorum: yetmiyor.
Uzanıyorum en tepeye çünkü beni yanı başına çağıran bir Rabbim var.
Raksı sözcüklerin ve şatafatlı yalnızlığım…
İklimler şakıyan ve dökülen yapraklarım: meddücezri de fıtratımın.
Aşk bir nüans.
Sevgi evrenin merkezi ve doğuştan gelen.
Salmadım asla salmadım sevgiyi kendimi de salmadım.
S/alındım bir ileri bir geri.
Kinayeleri sevmedim hiciv şiiri de yazmadım yazamadım çünkü ben sevgiyi inanılmaz çok sevdim ve önemsedim.
Bir insan bir sınav.
Sevgi bir armağan.
Kayıtsız kalamadığım bir dünya ve kaynakçam kalp gözüm.
Alyuvarlarımda saklıyım ve akyuvarları kanımın ve asla sabit kalamayan bir sayıyım çünkü ben sonsuzluğa odaklandım yazmaya başladım başlayalı.
Sonsuz kere sevdim.
Sonsuz kere y/anıldım.
Sonsuz kere üzüldüm ve d/ağlandım.
Hazan ki bir mefkûre: hüzün ki bir ç/ağrı ve işte hüzünlü kalbimi ben sadece Rabbime sundum ve O iyileştirdi yaralarımı.
Yamalı yürekler bilirim ben yaranamadığım.
Yarenim bildiğim gönül dostlarım bir ömür sevip sarmaladığım.
Dün ve de bu gün elbet yarınlara da otağı kurdum ve hırpalansa da yüreğim asla hırlamadım asla ihanet etmedim dostlarıma.
Onlar da bana etmedi ya da etmezdi ya da ben böyle bildim bir kere bile şüphe duymadım.
Rabbime dönük yüzüm ve kıblem ve seccadem.
Hüzünlü bir redif kapımı çalan ve yüreğimi de ardına kadar açtığım.
Hisse senedi gibi değer kaybeder mi insan?
Umurumda olmadı çünkü herkes benim için eşit ve aynıydı tıpkı benim gibi ve yine benim gibi bildim herkesi.
Yanılttım mı?
Asla.
Y/anıldım mı?
Hem de çok kere.
Bir diyezdi sevgi belki de diyet.
Övüncümdü yüreğim ve karakterim çünkü asılsız bir ihbar değildi sevmek ve sevgi.
Sökükleri yüreğin.
Mevsimin nabzını tuttuğum günbegün ve bence sevgisizlik ve de dedikodu ve yalan sadece zaman kaybı değil üstüne üstük büyük günahtı artık kimse Rabbine şirk koşan benim içinse bu münafıklar bir sirk hayvanı kadar onurlu dahi değildiler ve ben hayvanları da çok sevdim sair eşyayı da.
Bir taşı dahi sevebilirdim sevdim de:
Hatta başıma atılan taşa rağmen ekmek uzattıklarım üstelik bir ömür ve ben İlahi Aşk ile taçlandırıldım.
Kimse bilemez akıbetini ama herkes nasıl da emin kendinden ve asla yere düşmeyeceğinden bu bağlamda masumiyeti ve ağzı var dili olmayan hangi canlı ise acımasız kuralları ile ezip çiğniyorlar.
Çiğnendim ama düşmedim.
Çiğnemedim de çünkü ben Rabbimi sevdim kadar Allah korkusu ile büyütüldüm.
Bazen yanıldım aslında kendimi yanılttım ve sandım ki yanlış yapmadım.
Allah’ın sopası yoktu ve ben defalarca dersimi aldım cahil zamanlarımda ama hatamı bildim af diledim Rabbimden ve O, öylesine merhametliydi ki bana yeniden şans tanıdır ve hâsıl oldu nice mucize.
Bir tevafuktu kim insan.
Bir sınav ve de.
Sınandığım kadar da sığdıramadım sevgimi ben yere göğe sığamadım ve büyük bir rahmetin eşliğinde yüreğimi de ihya etti Yaratan ve Allah rızası için sevdim insanları ve her birini Allah dostu bildim tek şüphe dahi etmeden yüreğimi ve sevgimi serdim ayaklarına.
Yalnızlıksa çok izafi çok hem de.
Görünürde kimse çevresi geniş ama Rabbine uzak.
Ve kimse yüreğimde saklı bilmeden içine düştüğüm tuzak.
Ama beni yerden kaldıran ve koruyan Mevla’m asla esirgemedi merhametini.
Bir kıstastı belki de kimi insan: ne uzadım ne kısaldım görünürde ama ben öylesine bir rakıma dokunup ulaşmıştım ki…
İlahi Makamın huzuruna çıkmaktı işin en önemli boyutu üstelik sırf bu gün değil bir ömür tek gerçek dostum ve sırdaşım yüce Mevla’m ve konuşlu olduğum o izafi rahlede ben kalbime aldım illa ki aldım Allah dostu tüm sevdiklerimi ve onlar da beni aldı bildim hatta hala da bilmekteyim çünkü ben çıkarsız şüphesiz sevmiştim onları ve seveceğim de nice insanı çünkü sevmeyi sevmek bana verilen bir armağan ve işte d/okuduğum kadar hayatı titizlikle ve sevgiyle ve şefkatle asla da yanıltmadığım kadar evreni y/anılmam asla dert değil çünkü ben sevmeden duramıyorum.
Hayal kırıklığı yaşadığım yaşatan her kimse zaten dokunulmazlığı da varken sevgimin ve ruhumun ben zaten ulaşılması gereken noktaya çoktan ulaştım ama daha da çok işim var ve aşmam gereken çok şey andıkça Rabbimi anbean sırtımı kollayan ve beni de bir ömür koruyan.
Mevsimlerden ilkbahar aslında hazanın başında.
Mevsimlerden yaz:
Çünkü bana ‘’yaz’’ diyen bir Rabbim var ve aşkla eşleşen sözcüklerim ve duygularım…
İnsan başka ne ister ki?
Ve sevdiğim bir dostumun kulaklarını çınlatıyorum sık sık bu aralar mademki Allah var gam yok…
Hamt olsun günüme ve bana sunulan bu yaşama ve sonsuzluğu bana bahşeden yüce Rabbime ve de bana çıkarsız beklentisiz sevmeyi öğreten aileme şükürler olsun çünkü içimde hınca hınç bir sevgi seli var zaten bu değil mi beni bir ömür ayakta tutan…
Sonsuz sevgimle gerçek dostlarım…