Hayatın içinde herkesin kendine göre bir yaşam alanı vardır. Birilerinin müdahalesine kadar insanoğlu bu alan içerisinde kendi gücü yettiğince mutluluğun içine kendisini hapsederek yaşamaya çalışır.

Ne zamanki.
Birileri haddi olmamasına rağmen bu alanın içerisine girmeyi kendilerine hak görmeye başlamasıyla olumsuzluklar oluşmaya başlar.
Bu andan itibaren kişiye ait olan alan içerisindeki her şey birileri tarafından talan edilmeye çalışılır. Bunun bu hale gelmesinin temelinde ise taraflardan birinin suskunluk doğruluğu diğerinin ise acımasızlığı ve sahtekarlığıdır.

Hayat da her zaman acımasızlık üstün gelirken doğruluk ve dürüstlük zayıf kalmıştır. Acımasızlık içinde her şeyi barındıran kötülük ve ahlak dışı davranışların bütününü kapsadığından her zaman galip gelirken, doğruluk ise acımasızlığın tam zıttı insan olmanın gereği olan ahlaki ve evrensel davranışları içinde barındıran bir yapı olduğundan kaybetmektedir.

Kaybetmek kabullenmektir. Bu tür olayları doğruluğumuzdan ödün vermediğimiz sürece kendimizden uzaklaştıramayacağımız gibi yakın çevremizinde bu olaylardan etkilendiğini görmeye başlarız.

Kötülerin vereceği zararın sınırı olmayacağı için bu tipleri etrafımızdan uzaklaştırmanın çaresini bulmak veya araya mesafeler koymak en güzeli olacaktır. Bu insanların maskeledikleri yapının dışındaki görünen tarafı size, maskenin altı ise insan doğasına aykırı davranışları sergileyebileceği bir yapıya sahiptir.

Hayatı umursamaz en yakınına dahi zarar vermekten çekinmeyen bu tiplerin etrafımızdan uzaklaştırılması kendimize yapacağımız en büyük iyilik olacaktır. Çevremizde olduğu sürece bize faydası olmayacağından kendimizi soyutlamak en güzelidir.

Suskunluğun içine kendisini hapsetmiş bu insanları sadece böyle olan insanlar anlar, diğerleri kesinlikle anlamaz. Kendimizi anlatmaya harcayacağımız zamanın her anı içimize zehir olacağından bir yerlerden başlamak lazım.

En güzeli bunları bizden uzak kendi dünyalarının içinde boğulmaya bırakmaktır.