Şemsiye

her şey bitmeye vardığından mıdır, tamamlanan dediğini duydum miladın. oysa midem iyi değildi ve hazımsızlığım artınca pencereyi açtım. dışarıya çıkmak için başka biri olmalıydım, üzgünken değişmek zordu, yazmayı denedim. yazı, bütünün hayrı için bir cümleyi eklemli bir yapı diyerek kenara ayırdı. bitli konuşmalar aracılığıyla düşülecek zemin kaşıntılı ve yufka yürekliydi. yani oldurmuyor ve yaşatmıyordu. acı son diye ısrar eden bir söz girdi sıraya. son da, ne sonu diye bağırsam da son güvercin uçmadı, çünkü uçuş noktaları için kontrol ettiği listede üçüncü sırada manzara gereğince bir uçak geçiyordu. uçak çok uzak ve anlayışı metalik görünüyordu. madem istediğim olmadı ben de yağmur yağsın istedim, halbuki şemsiyem yeni kırılmıştı ve yenisini almak yine sona bağlıydı ya da kırılan şeylerin şemsiye ile ilgisi yoktu. bunu her şey varlık nedenine gecikince anlayacaktım.