Ayna eski zamanlarda ve kültürümüzde hep var olmuştur. Hiç bir ayna hikayelerdeki gibi pamuk prensesin üvey annesinin söylediği “ayna ayna söyle bana benden daha güzel var mı”?
dendiği zaman “ hayır sultanım !
En güzel sensin” söylemez. !
Aynalar olmadan da olmaz kanısındayım. Çok türkülere ,şarkılara konuk olmuştur. Evimizin değişik yerlerine boy boy yerleşen,arabalarımızın içinde en önemli ihtiyaçlardan biri olmuş bugüne kadar .Hele kadınlarımızın çantalarında bile küçük bir ayna devamlı bulunur. Ben aynayla çok geç tanıştığımın üzüntüsü içerisindeyim. Elimden geldiğince geçen günleri telafi etmeye gayret gösteriyorum. Ayna ile barışık olanın da hayatla daha uyumlu, aydınlık ve güzel geçireceğini düşünüyorum. Biz ne isek bize onu yansıtır. Bize saksımdaki utangaç hanımeli çiçeği gibi gerçeği sessiz konuştuğunu benimsiyorum.

Göz kalbin aynasıdır ! denir. Gözlerimle aynaya baktığımda ne verirsem gerçeği gördüğümü hatırlarım. Üzgünsek hüzün bakışlar, sevinçliysek gözlerin güldüğüne şahit olunur. İçimizde fırtınalar sessiz sinama misalidir. Bakış açımıza göre aynaya yansıdığını inananlardanım. Hayatımızda bize hatırlatma yapan en iyi aynalardır. Mesela saçlarımızın ağardığını ,yaşımızın geçtiğini gösterir. Ölümünde olduğunu da hatırlatır. Doğal ve gerçekçi olmanın kasalar dolusu parayla ölçülmediğini düşünürüm.
Yaşanmışların ,gözyaşların ,sevinçlerin tek kanıtı o aynalardır . Abraham Lincolh un çok güzel bir sözü var.
“Aynaya baktığında başka birini görmek istemiyorsan kendin gibi ol” demiş .

Kendimi olduğum gibi sevmenin ,olduğum gibi kabul etmenin harikulade bir şey olduğunun farkındayım artık. Eskiden hiç bilmediğim yeni bir eylemim var. Aynaya her baktığımda gözlerimin tam içine bakıp kendime “ Seni seviyorum“ diyorum.Bu beni çok motive ediyor. kendimin değerli olduğunu hatırlıyorum. Ve aynaya çok teşekkür ediyorum .



Feride