Bir dolu firma bir telefonla kapıma kadar geliyor. Ne o malı hangi marketten, hangi raftan aldığımı biliyorum, ne de satıcı bayan ya da erkek eleman ile ayak üstü sohbet edebiliyorum. Ne de eskiden olduğu gibi veresiye defteri diye bir kavram var.



Dayıyorsun kredi kartını, öder misin, ödeyemez misin, firmanın sorunu değil artık. Firmalar için kolaylıksa da hesapsız kitapsız kredi kartı kullananlar için bir dolu sakınca... Bir de şimdi Dron dedikleri alet çıktı, artık kısa bir zaman sonra kapıya gelen satıcılar ile de muhatap olmak diye de bir şey kalmayacak...



İnternetten yap ödemeyi, adresi ver ne istiyorsan, Drona yüklesinler hooooop beş dakika da bilemedin on dakikada alacağın şey, şehrin bir ucundan sana ulaşacak. Dron geldi mi ’’Oooo hoş geldin beş gittin, yorulmuşsundur gel içeride bir kahve iç ya da bir bardak su vereyim sana, azıcık soluklan’’ muhabbetleri olmayacak artık...



Farkında mısınız bilmem? Teknolojinin hayatımızdaki hakimiyeti arttıkça, insanda yalnızlaşıyor gitgide... Bundan sonra daha da yalnızlaşacak. Bildiğim kadarıyla bir çok Avrupa Ülkesinde sırf yalnızlarla ilgilenen bakanlıklar var.



İnatla terk etmeyelim diyoruz mahallemizin küçük esnaflarını, terzilerini, bakkallarını, yufkacılarını, tesisatçılarını, ayakkabı tamircilerini, ama olmuyor işte, olmuyor... Kapitalizmin o acımasız çarkları ’’Büyük balık küçük balığı.’’ yutar misali, yok ediyor mahalle esnafları abilerimizi, ablalarımızı. Biz de istiyoruz ki küçük balıklar ile büyük balıklar dost olsunlar, şu üç günlük dünyada gül gibi geçinip gitsinler...



Yapay Zeka, yapay ticaret, yapay insan ilişkileri neticesinde bundan sonra toplumlarda sosyolojik ve psikolojik sorunların hızla arttığını gözlemleyeceğiz... Şairin dediği gibi ’’Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz.’’ Yapay kalp bile yaptılar, ticaret yapay olmuş çok mu?