Ben sanmıştım ki; Enver Azeri’nin ambarı kıyısında; dedemin ektiğini söylerler; söğüt ağacı mükerrer olacakmış!
Olmadı!
Kıymet Abla’nın tuz taşın hemen arkası: Emine Bacı’nın petekliğiydi.
Patika; yürüğünce satıh’a erirdi... madımaklığı: Kaz civcivleri otlar bulurdunuz.
Yüzey "kaz otu"yla çarşaflamıştı.
Güzel yaz günüydü...
Bahar’ın sabahı derler; yaz’ın ise gecesi...
Cafer Aslan’dan Kıymet Abla’nın aldığı; lacivert yelek üstündeydi.
Yakışıklı adamdı. Cihangir Amca’mın bedeni atletikti. Erkek mankenler de aranır beden tipine sahipti. Yürüyüşü uzun adımlarla yürürdü. Benim yaşıtlarım kime, sorsanız teyit edeceklerdir.
Erken beyazlamış saçları alnında dalga gibi sütre yaptıktan sonra subay traşıyla ensesindeydi. Kaşları simsiyahtı. Burnu annesinin burnuna benziyordu. Çehresinde güzel olmayan parça bulamazdınız.
Askeri Hastane de sağlık memuruydu.
Bir öyküye sığmayacak insandı.
Kış gecesiydi. Onu ileri de yazacağım. Tarih ve matematik üzerine köy gençleriyle sohbet etmişti.
Bizlerin; yetişmelerimizin kaynakları belli olsun.
Operatördü... bütün ameliyatlara girerdi. Yaylacık yolunda askeri jip onu fasılasız seneler; götürdü- getirdi.
Söğüt ağacın orda; tavla oynamıştık.
Kırmızı siyah ekoseli battaniye sermiştik. Çeper dereye siperdi. Biz az berideydik. Dereye ve zavot’a yapraklar müsaade etmiyordu. Serinliği görüyorduk.
Battaniye miydi, panço muydu altımıza serdiğimiz şey. Mendil kadar oluyordu toplayınca. Kadife tekstürü okşuyordu. Dümdüz zemin olamamıştı battaniye. Gorgot bitkisi iri kıyımları sathı, inişli-çıkışlı yapmıştı.
Söğütlükte tavla oynamıştık.
Mars olmuştum. Sohbet etmiştik: Gülüşmüştük!
Saat..? Akşam inek sağımından sonraydı. Karanlık çökecekti; biz kalkmıştık.
Bir daha bu saadetimizin ol(a)mayacağını bilebilir miydim?
Ömür müsaade etmezmiş. Dünya kanunları manidarmış... bilemezdik!
Anaforlar, hastalıklar, sıkıntılar, göçler..!
Mikail Müşfik’in şiirinde ki:
"Gene o bağ olaydı..."
İnsanın diyesi geliyor!..




Yalçıner Yılmaz
22-06-2021
Çanakkale