Duygularımın ellerinde mendiller. Düşmüşler metruk bir kalpten. Kan damlıyor rengi atmış yakasına duygularımın. Sol yanında incelerden bir sızı.
Tarifi imkansız bir boşlukta yürüyorum. Hayat merdiveninde yan dallardan tutunmuşum;bazen ellerimde kalmış, bazende ellerime batmış yeni doğan filizler.
En zoru muydu insan olmak, kalp taşımak.
Patikalarda düşe kalka yürümek, güneşte yanmak. İçini soğuturken dışının yanması, dışını soğurken içinin yanması.
Yaşının merkezinde simitsiz atılmak suya.Batıp batıp çıkmak.
Günü devirirken kunduzlar kemiriyor beynimi. Bir adım daha yaklaştım ölüme, bir adım daha mı vazgeçtim umutlarımdan.
Haraptı oysa hayallerim, fışkırırdı bulduğu kör noktadan.Buduyorum şimdi birer birer.
İyi olmanın, faydalı olmanın mücadelesini sırtlanmıştım.( kendim için de çaba veriyorken hayatın yarısından sonra) Ters yöne akıyor akıntıya kapıldığım nehir.Denize ulaşamadan kuruyacak gibi görünüyor.
Penceremi azıcık açtım bugün.Yüzleri düşük masada bekleyen şiirlerin, temize geçecek notların. Nefeslendiler mi bilmiyorum kelimelerim. Bir durgunluk var hallerinde.Kalemler serpilmiş, kitaplar bekliyor misafirlerini. Baharın son günü. Hüzün geziniyor odamın duvarlarında. İnatçı çayım her gün aynı yerde.Vermiyor yerini kimseye.
Kuşların yemeğini ihmal etmedim. Ne vefalılar, bir o kadar da ürkek.
Dallarım soldu. Gider ayak kuvvetini kesti güneş. Mecalsiz şimdi.


Ne zormuş insan olmak.Özelliklede iyi insan olma yolunda ilerlerken dik durabilmek.
Yaptığım iyiliğe karşılık beklemiyor da insan, yok sayılmasına içerlemiyor değil hani.

Çıkar ilişkileri virüs gibi çoğalıyorken, aylarca çalmayan telefonum işi düşünce çalınıyorsa insan olmanın şiarı neydi?
Hangi özellikler giydirilmişti ruhumuza yaratılırken.
Perdeler neden bu kadar kalın. Vicdanların rengi neden karaya çalınmış.
İnsanlığın çatlağı büyüyor yıllar geçtikçe.
Vefayı
Samimiyeti
Dürüstlüğü
İnsanlığı
Özlüyorum.Umutsuzluğu gömmek istiyorum toprağa.
Ağlayan duygularıma umuttan bereler takmak istiyorum artık.
Budanan hayallerimi sulayıp, gübreleyip yeşillenmesi için bir şans vermek üzere, elveda günüm.
Elveda baharın son günü.