Hangi rengin hüsranısın, sevgili ben?
Sevip seveceğimden öte saymaksa kendimi ve işte işkillendiğim kadar günden firar ediyorum aslında yarınlar iken acımı sağalttığım ve ağlamadığım bir güne uyanmak istiyorum aslında herkesin de mutlu olduğu ve susmayan nidalar, şen sesleri çocukların elbet çocuklarla çocuk olmanın gururu.
Şehrin yamacında bir gelincik misali.
Ya da bir düş vakti düşüp de yola, cennet bahçelerinde coştuğumuz kadar coşkumuzla dokunduğum onca mazlumun ruhuna.
Gövdem ya da ayaklarım ve dik başım belki de isyanım adaletsizliğine dünyanın ve işte bıraktım kendimi bir yana ve diğer yanımda yanan dünya.
Filistinli bir çocuğum an itibari ile ve Rabbim sayesinde ayakta iken ülkem ve insanım bir o kadar dünya çetrefilli bir oyunda baş misafir ve seyirci.
Bu gün bayram yarınsa cenazem var ve öbür gün gözümü açıp da bakalım günü tamamlayacak mıyım tıpkı arkadaşlarım gibi ve ailemi kaybetmişken kimse mutlu bayramlar dilemesin birbirine.
Bu gün bayram.
Yarınsa cehennem.
Aslında top yekûn cennetliğiz lakin bu dünyayı da esefle kınarken ailemden kimse kalmamışken rengim de atmışken.
Bir çocuğum sadece hem de ölü bir çocuk: ölü olmasam bile an itibari ile yarına çıkacağım ne malum.
Bir çocuğum işte bazen bir göçmenin çocuğu ve sahile vuran bedenim.
Bir çocuğum hangi ülkede yaşıyorsam ve bedenime dokunan eller ruhumsa yangın yeri ve mezarındaki kemikleri sızlarken insanlığın aslında insanlık ölmüşken tüküreyim ben insanlığa.
Azat edilmedi ruhum.
Amiyane konuşmak istemesem de bu saatten sonra nasıl geri gelecek masumiyetim ve temiz bedenim.
Bir çocuğum ben: Afrikalı ya da Filistin ya da Türk ya da İngiliz.
Lakin o kadar çok ayrım var ki aramızda.
Şehit çocuğuyum ben ve yaşıyorum ve vatanımla gurur duyuyorum ve babamla ve babam gibi şehit olmuş nice kahraman.
Dışarı çıkamıyorum dünyanın neresinde olursam olayım dünya asla güvenilir bir yer değil.
Balonlara ve bayram sabahına uyanırken yaşıtlarım üstüme düşen bombalarla açıyorum ben gözlerimi yeni güne ve işte bedenim delik deşik başka bir yerde ise ruhu deşilmiş çocukların.
Bayram arifesi.
Dünde kalan hayatım ve hayallerim ve yarına çıkma ihtimalim var mı yok mu sadece Yaratan bilir.
Arkadaşlarımın çoğu öldü üstelik sebepsiz yere ve siyasi kaygılarına aklım ermezken büyük ve ruhsuz devletlerin kim tanıdı size beni bizi öldürme hakkını üstelik böylesi bir mübarek ayda cennet yolcusu olsam bile ben yaşarken yaşayacaktım cenneti yeryüzünde ve dünyanın dört bir yanındaki çocukları gibi okula gidip gelecek ailemle sofraya oturacak ve büyüyecektim.
Sadece bir çocuğum ben ve bu gün bayram ama bayram sabahına asla uyanamayacağım.
Ve işte başka bir çocuğun sesi kulaklarımda:
‘’Dokunmayın ne vücuduma ne ruhuma.’’
Bu da başka bir çocuğun hıçkırığı:
‘’Şehitler ölmez vatan asla bölünmez.’’
Annesi ile el ele tutuşup şehitler mezarlığına gidecekler bayram sabahı ve ben daha arifeden defnedilmiş olacağım.
Bu da başka bir çocuğun feryadı:
‘’Okumak istiyorum asla çocuk gelin olmayacağım…’’
Birileri hayal kurarken melekler nasıl da gülermiş ve o çocuk gelin daha şimdiden doğacak çocuğuna gebe kalmışken…
Çocuğum ben ve ırkım yok.
Çocuğum ben ve Müslüman ve sadece Rabbime ibadet ederim ama inancım bile fazla gelir münafık gölgelere ve tapındıkları siyasi otorite ve de o ulu nefisleri iken söz konusu olan ben ölürüm ve pek çok insan çocuk ve ailesi ölür ve tüm dünya adeta sahnede oynanan bir oyunmuşçasına bu vahşete seyirci olurlar.
Ben çocuğum:
Bayramınız mübarek olsun.