Anneler de çocuklarda bu zıkkımın pekini pek sevmeseler de zaman zaman çocuklarına yedirirler bu zıkkımın pekini, hatta bunun iki üç çeşidi daha vardır. Zıkkımın Kökü, Zıkkımın Dibi, Zıkkımın kendisi olarak. Ne yapsınlar başka, ser de garibanlık oldu mu?

Çocuk salondan ’’Annnnnnnne acıktıııııııııııııııııım!’’ diye bağırdı mı, evde de garibanlıktan, fakirlikten bir şey yoksa o an da, ne yapsın anneler, ’’Az önce salçalı ekmek vermedim mi ben oğlum sana beş dakika da acıkıyorsun sen de otur oturduğun yerde de zıkkımın pekini ye.’’ deyiverirler...

Eğer ki bir hane de garibanlık, fakirlik almış başını gitmişse, baba eve ekmek getiremiyorsa, anne de aynı şekilde bir kazanç içinde değilse, ne yapsınlar çocuklar? Hareket halinde oldukları içinde sürekli acıkırlar, hele de yaz günleri sokaklarda top filan oynuyorlarsa, acıkmamaları diye bir olay söz konusu bile değildir...

Ne diyelim, Allah kimseleri açlıkla terbiye etmesin. Tok açın halinden anlamaz derler bir de atalar. Şu mübarek günlerde Ramazan ayında bizlerinde garibanları düşünmesi lazımdır. Boş tencereye su koyup da sanki yemek pişiyormuş gibi, çocuklarına göstermelik hareket yapan anneler de var bu memlekette...

Obezitenin, diğer bir adıyla aşırı beslenmenin, alıp başını gittiği memleketimizde, onlara nispet yaparcasına bir deri bir kemik fakirlik içinde insanlarımızda var unutmayalım ki... Ne kadar acıdır aslında bir annenin ’’Bu gün yemekte ne var?’’ diye soru soran çocuğuna ’’Zıkkımın peki var.’’ diye cevap veriyor olması...

Dünya üzerinde ne zaman ki hakça, eşit bir düzende herkesin, en başta da çocukların karnı doymaya başlar, işte o zaman daha az savaşlar olur, daha az insan ölür, daha adaletli bir dünya özlemi gerçekleşmeye yolunda emin adımlarla ilerler... Şarkı da dendiği gibi, ’’Çocuklar açsa, dönme dur dünya.’’ Aç ve açıkta hiç bir çocuk kalmasın...