Cahit Külebi’yi yitireli 24 yıl oldu. Cahit Külebi artık şiir yazmıyor. Ne kötü. Bir Arap atasözünü şairlere uyarlayacağım:’’Alimin ölümü alemin ölümü gibidir’’ demişler. Ya şairin ölümü...

Külebi, şiirleriyle ilgili bir soruya verdiği bir cevapta, şiirimin gerçeğin kalıcılığından güç aldığını söylemiştir. Gerçekten de Külebi’nin şiiri, güncelliğini, eskimezliğini hep korumuştur.

Şiir Anadolu’nun geleneksel sesini koruyarak, kimliğni yenileyerek, bu iki büyük niteliğin altında ezilmeyerek, modern bir söyleyişe kavuşmuştur.

Cahit Külebi’yi üstten okuyanlar onun şiirini,halk ve Anadolu kavramlarıyla kısıtlarlar. Çok yanlış bir değerlendirmedir bu. Her şairin ona bir şiir yazdıranı vardır. Külebi’ninkiler neymiş,o söylesin:

İlk ustam oldu benim halk
İkinci ustamsa doğa
Üçüncü ustamda kadınlar

Külebi’nin şiirini bilenler, bu üç tema üzerine Türk şirinin usta ürünlerini verdiğini hatırlayacaklardır.Oysa, toplumsal şiirleri bu anlayışın ötesindedir. Halkın ve Anadolu’nun dışında bir temadır.

Külebi, toplumsal şiirde öncüdür. Dediği gibi lirik kalıplar içinde yazdığından, şiiri bağırmayan bir şiir olduğundan,şiirinin siyaset adına fire vermesine müsade etmediğinden,bu şiiri yazmıştır.

1942’de ’’Sivas yollarında geceleri katar katar giden kağnıları’’ yazdığında,öyle bir Anadolu şiiri yazılmamıştı.

Bir başka ustanın, Cemal Süreya’nın Cahit Külebi için söylediği,onun şiiri için çok önemli bir tespittir:

’’Cahit Külebi’de temel öge müziktir, En olağan duruma en inanılmaz müziğe uygulayan bir tutumu vardır.’’

Onun şiirindeki iç sesi çok az şiirde bulabilirsiniz.Şiirini kendi kendinize yüksek sesle okuduğunuzda hemen ritmine kapılırsınız.’’Tokat’a Doğru’’ şiirini okurken, müziğinin doruk noktasını yaşarım. ’’Dön geri bak’’ tekrarları, gerçek bir müzik parçasıdır.

Onun şiiri insanın olduğu bir şiirdir, iyi,duyarlı ve sağlam...

Onu Gömüt adlı şiiriyle selamlıyorum. Işık içinde yatsın.

Dağ başına gömsünler beni
Bir yanımda bir küçük pınar
Bir yanımda sen
Öyle özledim ki yalnızlığı bilsen
Yöremiz kalabalık olmasın
Ara sıra bir yaya ya da atlı
Ya da bir kağnı geçerse önümüzden
Yorgun köylüler otursun taşımızda
Kim bu yatırlar diye kimse sormasın