Rahmetli dedem “gidin, beğenmeyin bakalım bir gün gelecek bunalıp duvarların arasından tekrar kaçacaksınız siz bu köylere” demişti.
Son yıllarda bakıyoruz da amiri memuru şehrin gürültüsünden yorulmuş,sakin herkesten ve herşeyden uzak dağlara bayırlara kaçmak istiyor.
Kıymeti bilinmeyen,ebeden dededen kalma evlerin birden kıymetlenmesi,yada toprak alıp ev yaptırma isteğiyle köylere, yaylalara gitmek isteyen insanların sayısı her geçen gün artıyor.
Bu dağlara, köylere gitme düşüncesinin gün yüzüne çıkmasında koronanın büyük etkisinde var.

Köylü kesimini cahil, görgüsüz gibi sıfatlarla niteleyen insanlar, doğal beslenme adı altında köylere gitme telaşında.
Köylerde oturan köylü kardeşlerim de şehirliye özenerek, daha rahat etme hayaliyle şehirlere göç etmekte.Bu bir döngü.İnsan sahip olamadığı şeylere özlem duyuyor, mutluluğu sahip olamadıklarında arıyor.Oysa şehir hayatı insanı yutuyor.Apartmanlara sıkışmış,kimsenin kimseden haberi olmadığı binalardaki yaşam duyguları, kişiliği sömürüyor.Bir köyü, bağı bahçesi olanlar şehirlerde otururken bile köyden bağını koparmamalı.Sahip çıkmalı geçmişine.
Ne olursa olsun insan özüne, köyüne, köklerine sahip çıkmalı, arkadan gelen nesle de köyü, köyde yaşamın kötü bir yaşam tarzı olmadığını öğretmeli.
İnsan doğada, köyde, geçmişinde bulduğu huzuru hiç bir yerde bulamaz.Bundan gocunmamalı, utanmamalıdır.Köylü olmak bir şereftir, onurdur.
“Köylü milletin efendisidir “ sözü çok yerinde kullanılan, içinde çok anlamlar barındıran bir sözdür.
Kendi ürününü yetiştirip,topraktan gelip yine toprağa gideceğimiz toprakla meşgul olmak insana sunulmuş en güzel hediyedir.Gelecek nesilleri de bu şuurla, toprağına sahip çıkan nesiller yetiştirmek büyüklerin görevidir.
Dışarıya özenen, atasından, köyünden utanan bir neslin ne kendine ne de ülkesine hiç bir faydası olamaz.