Bir gezegen var, canlılar canlıların içinden çıkıyor. Orada yaşıyorum ben de.

Başımıza akıl, kalbimize sevgi, uzuvlarımıza güç koyup saldın bizi dünyaya. Özellikle ayarladın değil mi, doğar doğmaz tanışacağımız ilk duygu sevgi olacaktı. Daha bir kaç dakika geçer geçmez, sevgi konulu ilk dersi, sevmeyi en iyi bilen öğretmeniyle başlıyor insanın, annesiyle.

Akıl ve gücün çeşitleri var mı bilmiyorum, ama sevgi, hem çok çeşitli hem de her çeşidini besleyecek kadar zengin. Varedeni ilah, O’nu bize tanıtanı elçi, eşimizi eş, çocuklarımızı evlat, anne babamızı ebeveyn, kardeşlerimizi kardeş, arkadaşlarımızı dost, eşyalarımızı araç, denizi doğa olarak, olması gerekenden de öte uçsuz bucaksız sevmek mümkün.

Ne çok şeyi seviyorsun, hepsini söylemediğini biliyorum. En olmazları bile sevebilirsin, bir şey olmaz bundan. Boyası hüzün olan manzarayı, kınası besin olan saçı, ağlatan umudu, cebin yırtığından astara kaçıp simit alınacak parayı denkleştireceği günü sabırla bekleyen 5 kuruşu sevdin hep. Yüzüne güzel bir gülümseme koy, sesini akort et, harfleri al yanına, şimdi sevdiklerine seni seviyorum deme zamanı.

Elimi tutan elini seviyorum.
Avuçlarıma umut koymanı seviyorum.
Kar yağıyorya üşüyorum sanma, gözyaşlarımı silmem için verdiğin mendilin yorganım da oldu.

Evin yokuşun başındaydı. Kar yağınca oradan başlanıp kayılırdı. Amacım seni görmek olsa da ben de kayardım. Kaymamın sevinci, evine yakın olmamınkinden sönük kalırdı hep.

Saçlarımı daha fazla taramış, kağıda yazdığım metni ezberlemiş olarak bahçenizin duvarına gelmiştim. Oradaydın, herkes gitmiş bir anlığına ikimiz kalmıştık. Harfler ilk defa orada elimden kaçtı, onları kağıtta yazdığı gibi bir araya getirememiştim.

Gözlerimi kapatıp çocukluğuma her gittiğimde, 6 numaralı otobüsün gelmesini beklediğimiz o durağı mutlaka düşünürüm. Hafta içi her sabah o duraktan aynı otobüse biner ve aynı durakta inerdik. Farklı karatahtalara yazılanları defterlerimize geçirsek de okulumuz aynıydı. Bu yüzden teneffüsler, durak ve otobüs dışında seni görebildiğim vakitlerdi. Aradan yıllar geçti ama ne zaman bir durakta beklesem gülümserim. Hangi otobüse binsem boş koltuk değil seni ararım.

Sevdiklerime seni seviyorum demeyi öğreniyorum. Ne kadar öğrenirsem öğreneyim, galiba bir tek, seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim. Bir şey daha var, gamzelerin en çok güzelleştirdiği insan yüzünün İclal’de değil sende olduğunu da söylemek isterdim.