Bundan on dört sene önceydi. Evime yüz metre uzaklıkta kendime ait bir büfe işletiyordum. Ufak market gibiydi. Aralık ayının ilk haftalarıydı. Hava açık ve güzeldi. Güneş sanki eylülden kalmış ışıltısını yeryüzüne var gücüyle ısrarla yolluyordu. Ben büfe için alışveriş yapacaktım. Önce kızımla temizlikçiye uğrayıp verdiğimiz giysileri almaya gittik. Ücretini ödeyip cüzdanım elimde arabaya binip evin önüne geldik.kızımı indirip ben alışveriş için yoluma devam ettim.

Toptan ticaret mağazasına vardım. Tam inerken çantamı elime aldım cüzdanıma baktım. Cüzdan yok.Arabayı aradım yok. Tekrar evin önüne geldim ,etrafa baktım yok. Hatırladığım kadar kızım inerken ,giysileri verdiğimde elimden düşürmüş olduğumdu. Eşimi arayıp olanları anlattım.” Bugün alışveriş kaldı” dedim.
Eşimde
“ iyi ne yapalım, cana gelen mala gelsin, canın sağ olsun”dedi
Ben ve ailem o kayıpı çoktan unuttuk.
Aradan beş ay geçti.Bir gün büyük oğlum babasıyla çalıştığı 30 km uzaklıkta ikinci büfeden beni aradı. Bir gün önceden postacının getirdiği mektupları tek tek açmış.Bir tanesi büyük sarı zarfı merakla yırtmış. İçinden benim kaybettiğim cüzdan yere birden düşmüş.
Beni arayıp “ anne cüzdanın bulundu burda “ dedi ve akşam eve getirdi.
Elime aldım baktım.Hiç değişmemiş 890 euro kağıt para biraz bozuk para, bir altın zincir ,alışveriş kartım ve bir pusula.

Almanca yazıyor.
“Dürüst insandan sevgiler 2,20 kuruşu posta ücreti için aldım” yazıyor.
Başka isim adres yok. O gün ailece çok duygulandık. Hele de ben çok şaşkındım. Sabahı uykusuz düşünerek ettim.
O kişiyi bulup teşekkür etmek isterdim. Maalesef elimde kanıt yoktu. Paranın geri gelmesine değil hala iyi ve dürüst insanların yaşadığına için için sevindim. İyiler var oldukça bu dünya ayakta kalacak .O pusulayı değerli anılarımın içinde hala saklıyorum .

Feride
04-01-2021