.......................

“Sokak neresidir, efendim, bilir misiniz?”

“Bilirim elbet, hangi sokak, bizim mahallenin mi sorduğun?”

“Sokak işte… Bilemedin mi?”

“Kime göre sokak, değişir de?”

“Hem bana, hem sana, hem de herkese göre.”

“Peki, nesini merak ettin sokağın?”

“Sana göre görüneni, bana göre bilinmeyeni…”

“Hımmmm… Dinle o vakit.”

“Sokak; herkesin bulunduğu geniş bir mekândır. Kelimelerin, kişiliklerin değiştiği ya da değiştirildiği, herksin kendini özgür hissettiği bir ortam. Orada herkes yaşar, başta ben varım seninle yan yana yürürüz. Çok kusurlar vardır bildiğimiz, ama kalabalığın yorganı altında görünmezdir.

‘Elinde satır taşıyan kasap yoktur, neşterle dolaşan doktor da’ bunu kim yazmıştı hatırlamadım. Ancak bilinen bir gerçek var, herkes orda yaşar.”

“Yani, yorgan dediğin, giyinmek gibi mi?”

“Giyim yalnızca örtünmek içindir, esas mesele düşüncelerin korunmasıdır, örtünmesi de diyebilirsin. Biri kendine; “KİMYAGER” demiş, kimdir adı sanı belli değil, sokağın duvarlarına yazılar yazar, edebi sözler yani. Kırk yıl düşünsem tek bir sözü oluşturamam. Pratik zekalar okunur simalardan, sonuçları başlangıçta analiz eder, çabuk ve geniş bakış açıları vardır, hazır cevaplar dersen, gırla…”

“Bu alemin bir adı var mı?”

“ Var, sokak sakinleri aralarında;

“ÇIKMAZ SOKAK” diye tabir ederler. Konuşma dili kendine has, karşılıklı ve bağırtılı, tartışmalı, ateşli, bilemedin çoğu zaman küfürlü. Kendi gerçeğini yaşar, insanların içinde bulundukları geniş bir ortamdır, sokak.”

“Başka nesi var, senin Çıkmaz dediğin Sokak?”

“Hastalıklar, tabi ki…”

“Mide sancıları gibi mi, ya da covid- 19 mu diyelim?”

“Hayır, görünen bir yara yok aslında, ama herkes hastadır çıkmaz denilen sokakta.”

“Yani, tuhaf bir çağ mı gelecek?”

“Bildin, dostum, tuhaf bir çağın geleceği bellidir.”

“Yani?”

“Çıkmaz sokakta sergilenen bir tiyatro oyunu düşünün, sahnede seyircinin o oyunda hiçbir duygusuna rastlanmaz, içinde ruhsal hastalıklar, anlık düşünceler de vardır. Ne soğuk var ne de uykusuzluk, aşk ya da sevda aramayın içinde. Arzu, istek, tutku adına ne derseniz deyin, bulamazsınız. Bağırış ve çığlıklar arşı alayı sarsmış. Bir acı, bir sevinç ya da keder hiç yoktur. Açlık hissedilmez, mide kazıntılarını da duymazsınız. Acımak ve üzülmek duyguları paylaşılmamıştır. Ne terk edilmişlik var, ne de yalnızlık, acı ve sancı da hissetmesiniz beyninizde. Aslında saydıklarımın tümü vardır, ama sahnede olanı göremezsin.”

“Anladım, seni BİLGE KİŞİ. Peki, tüm bu yokluklar içinde hayata nasıl tutunur insan, bir reçetesi var mıdır?”

“Olmaz olur mu? Önce bu hastalığa bir ad koymak gerekir, reçete yazmak sonraki iş.

“KISIR DÖNGÜ” diyenler vardır.

“Başka bir söylem daha duymuştum, neydi , o…?

“KÖR KUYU… Kör kuyu derler.”

“Acep derim, ilacı ne ola ki?”

“Sence bir parça maneviyat olamaz mı?”

“Düşündürücü… neden olmasın, denemekte fayda var sanırım.”

“Elbette, Allah’ın ilminin sebebi varsa, bu canlı dünyanın da bir nedeni olmalı.”

“Doğrusun, sebepsiz hiçbir şey düşünemiyorum. Sonra, Kısır döngü, Kör kuyu ve Çıkmaz sokak gibi söylemler çoğaldı çevremizde.”

“İnsanın kendisiyle boğuşması sorun haline geldi. Vurdumduymaz davranışlar, adına lüks denilen çılgınca gösterişler başı döner insanın. Hayat şartlarımız iç içe geçmiş, karmaşık durumlar yaşanıyor bu zamanda. Teknoloji çok çabuk ilerledi, ayak uydurmak zorlaştı, çünkü hayat denilen şey çok hızlı değişiyor. Öyle ki, dünyanın bir ucu diğer ucuna bağlı artık ve her şey senin parmağına bir kilitlenmiş durumda, her şey parmakların ucunda. Ne din, ne kültür ve ne de doğru dürüst gelenek kaldı, yaşam tarzları sil baştan değişti. Alışkanlıklar artık dikkate alınmadığı yeni bir dünyaya doğru gidilmektedir. Bu karmaşa, insanlık adına bir kurtuluş mu, yoksa felaket mi, bilinmiyor. Yine de bir belirsizlik var, bu da olumsuzluğa işarettir. Eski bir söylemle;

“Zaman her şeyin ilacı olacak mı?” bekleyelim… Ama ipin ucu çoktan kaçmıştır.”


22 KASIM 2020
Mehmet AKIN