Ağır yükleri yokuş yukarı taşıyan hamallar vardır alınları terden görünmez.Sen kendini bu yükün hamalı saymayacaktın diye başlayan iç geçirmeler boşunaymış.Ne varsa aşka ait okundu saydığın yanılgılar bitip tükendi.
Gün acıları deşmek,kabuklarını sıyırmak değil yaraların.Gün ,deşilen acılara merhem olmak, kabuk bağlayan yaraları bir daha açılmamak üzere kapatmak anıdır. Ne söylendi ise zedeleyen dostlukları,yıkan gönül köprülerini unutmak gerek hiç söylenmedi sayarak.Nasıl olsa tekrar gelinmeyecek buraya.Ya da gelinse bile tekrar böyle olmayacak buralar.
Gün kararsızlıklar içinde kıvrınmanın anı değildir, düşmek gerek yeniden gönül hanelerine…
Düne küskün değilim şimdi.,yeniden yap boz parçalarını arayan öfkeli çocuk olmaktan çıktım.Yüzlerce muhasebe anından sonra hep aynı noktaya gelen aklım, gönlüme dur dedi nihayet.Çizdiğin yol ,yolun;tarttığın yük öz malındır. Sen tartının altında kalan bedenine acımaktan, ruhunu korumaktan vazgeç.
Sonrasının hiç önemi kalmadı. Kılcal damarlarımda geziniyor güz mevsimi. Ben zamanları içimde yoğurdum. Gelecek olan kar olsa ,tipi olsa .yağmur ,fırtına olsa ne değişir.. Götüreceği yok ruhumdan. Gelecek olan meltem ılıklığı, boy veren filizler olsa ne çıkar.Vereceği kalmadı ruhuma yarına ait.Çünkü bütün baharları ,yazları içimde yoğurdum sevdamla büyüterek.Acımla olgunlaştırarak…
Sonrasının karar vermişler için önemi olmayacak.
Ve karar vermekte zorlananlar…Yeniden kurma savaşında toprağın yüce yapılarını…Tekrar düşünme fırsatının bir daha ellerine verilmeyeceğini geç anlayacaklar.
Sinan YILMAZ