Kapının zili çaldı. Açtım, karşı daire komşum Abdil Başkan:
“Çay hazır mı Komutan çay?”
“Hazır değil ama hazırlanır. Gelsene.”
“Geleceğim zaten. Bu gün bütün duygusallığım üstümde, seninle biraz dertleşelim.”

Benim ömrüm, tayinim nedeniyle çeşitli şehirlerde kiraladığım apartman dairelerinde geçti. Apartmanlarda komşuluk ilişkileri zayıftır. Aynı apartmanda, aynı sitede olunmasına rağmen birbirlerine gidilip gelinmez. Hatta öyle ki; karşılaşıldığında selam bile verilmez, tanımazlıktan gelinir.

Emekli olduktan sonra memleketim Amasya olmasına rağmen düzenli, sakin bir şehir olan eşimin memleketi Isparta’ya yerleştim. Karşı daire komşum Abdil Başkan sağ olsun benim o güne kadar yaşadığım "apartman hayatı" görüşümü değiştirdi. Taşındığım ilk günden itibaren her sorunumla ilgilendi. Tanışıp birbirimizi sevdikten sonra ÇAT KAPI gider gelir olduk.
Hele şu pandemi döneminde dışarıya çıkmamızın yasak olduğu günlerde evimizin ihtiyaçlarını benden daha iyi takip eder, alır getirirdi.

Kimdir bu Abdil Başkan ve niye Başkandır?
O nu görenler sert aksi biri zanneder. Oysa o görüntüsünün altında altın gibi bir yüreği vardır. Merhametlidir. Duyguludur. Merttir. Denildiği gibi; gözünü budaktan, lafını dudaktan esirgemez. Beceriklidir, iş bitiricidir.

Oturduğumuz siteyi yapmak için kurduğu kooperatifin başkanıydı Abdil KAHRAMAN. Benden küçük olmasına rağmen ben ona hiç bir gün Abdil ya da Abdil bey demedim. Hep O na Abdil Başkan, eşine de hürmeten buranın söylemiyle abla anlamına gelen Ayşe aba derim. Sevmem bey’li konuşmayı. Katılır ya da katılmazsınız, karşındakine Bey demek onunla arana mesafe koymaktır. O da bana hep Komutan der. Bana bazen sormuşlardır:
”Kooperatif bitti, sen niye hâlâ Başkan diyorsun?”
“ Peki, kısa bir süre bakanlık yapan birine ömrünün sonuna kadar niye -Bakanım- deniliyor?"

Çıktı geldi Abdil başkan:

“Bu gün yaşadığım bir olay beni çok etkiledi be Komutan !”
Çayı koydum ocağa.
“ Senin niyetin çay içmek değil, konuşup rahatlamak. Seni dinliyorum.”

“ Dün oğlanlar; “ Baba, torunlarını da alıp sana yemeğe geleceğiz” dediler. Sevindik tabii. Ayşe Aba’nda bir telaş, çeşit çeşit yemekler, börekler hazırlıyor. Bana: “Ayakaltından çekil. Git biraz gezin istersen” dedi. Çıktım dışarı. Simit tepsisini yanına koymuş, kaldırımda oturan sakallı bir ihtiyar, eli şakağında düşünüyor. Kim bilir ne derdi var? Derdi satamayıp elinde kalan simitler mi? Ya da bu yaşında evde oturmak varken, onu simit satmaya mecbur eden kaderi mi? Ondan torunlarımın sayısı kadar simit alıp para verdim. Paranın üstünü vermeye hazırlanıyor.” “Kalsın amca önemli değil” dedim. “Olmaz oğul olmaz ben dilenci değilim. Hakkım ne ise onu alırım.” Simit satacak kadar paraya ihtiyacı varken, ihtiyardaki asaleti görmüş, mahcup olmuş, utanmıştım.

Akşama daha vardı. Şeffaf simit poşeti elimde gayesiz yürüyorum. Bir sokağa girdim. Yalınayak beş altı yaşlarında bir erkek çocuk elimdeki simit poşetine o kadar imrenerek baktı ki, hemen poşetten bir simit çıkarıp verdim kendisine. Çocuk elindeki simidi ikiye böldü karşıdan gelmekte olan bir adama doğru koştu. Adam eğildi, kucakladı çocuğu öptü. Ben uzaktan seyrediyorum. Adam yarım simidi almak istemese de, çocuk alması için ısrar ediyordu. O adam büyük bir ihtimalle çocuğun babasıydı.

Bunları anlatırken Abdil Başkanı duygu sarmıştı.
“Çay daha olmadı mı Komutan? “
“Oldu” dedim. “Oldu da sözünü kesmek istemedim.”
Bir süre konuşmadan çaylarımızı içtik. Ben bir sigara yaktım. O sigarayı bırakalı yıllar olmuştu.
Abdil Başkan anlatmaya devam etti:
“Komutan bu olayın en önemli, en duygusal bölümü ne biliyor musun?”
“Biliyorum. Ben mi söyleyeyim, sen mi söylersin?”
“Sen söyle.”
“ Çocuğun elindeki simidin yarısını babasına vermesi. Hep babalar çocuklarını düşünürler. Ama O küçücük çocuğun o büyük yüreğine saygı duymamak mümkün mü? O da babasını düşünüyor işte. Bazen büyükler de küçüklere saygı duymasını bilmeli.”
Aynı duyguyu paylaşmamızdan çok memnun oldu.
“Ben boşuna demiyorum ’Komutan boş adam değildir’ diye. Peki, niye bazıları çöpe atarken, bazılarının da karnı çöpten doyar. Bu nasıl bir düzen?”
“Başkan insanların kazanma hırslarının hiçbir zaman sınırı olmamıştır. O hırs insanların paylaşma, şükretme duygusunu yok eder. Ortadaki bir pastanın yarısını üç kişi, diğer yarısını da onüç kişi paylaşırsa sonunda da bir simidi de baba oğul paylaşmaya mecbur kalır.”

“Komutan bazen çocukluk yıllarımı düşünürüm. Çıraklık yaptığım yıllar. Ustamın azarlarını işitir, o çocuk halimle çok çalışırdım. Bütün isteğim bir gazoz içmekti. Bakkalın önündeki kasalara dizilmiş gazozlara imrenerek bakar alamazdım. Ne kadar kıymetli gelirdi o gazozlar bana. Şimdi bakıyorum da gazozun değeri ne ki?”
Güldüm.
“Sevgili Başkan bir ürünün değerini fiyatı değil, o ürüne sahip olabilme imkânı belirler. Şu anda bile senin için çok kıymetli olan o gazozun hasretini çeken binlerce çocuk vardır.
“Bundan sonra var ya nerede bir garip görsem elimden geleni…”
Sözünü kestim.
“Ben senin yüreğini biliyorum Başkan. Bundan sonra değil bu güne kadar da elinden geleni yapmışsındır.”
“Neye üzülüyorum biliyor musun?”
“Onu da biliyorum. Çünkü seni iyi tanıyorum.”
“Neye peki?”
“O simitlerin hepsini niye o çocuğa vermediğine.”
“Evet… Evet… Niye vermedim ki. Zaten torunlara babaannesi neler neler yapmıştı. Simidin yüzüne bile bakmadılar."

Gitmek üzere ayağa kalktı. Bu duygusal konuşmadan sonra sarılamadık, hatta tokalaşamadık bile.

Malum Corana olayı…

Abdil Başkan; senin yüreğini, insanlığını seviyorum.