Merhaba içimdeki çocuk

Bundan on yıl önce babamın vefatından sonra kardeşlerimle aram açıldıydı. Büyük bir oyunla haksızlığa uğrattılar. Güvenimi sarstılar. Bunun bedelini birkaç yıl çektim. İnsanın kendi ailesinde dışlanmanın ne kadar zor ve çirkin olduğunu anlatmama kelimeler yetersiz kalır. Geçti koca on yıl. Hem suçlu hemde güçlü oldular. Bende o zamanlar babamın acısıyla olaylara çok duygusal baktım. Sessiz kalarak çözülmesini bekledim. Bana bir açıklama yaparlar zannettim. Kısacası böyle on seneyi atlattım. Aylar ve mevsimler sessizce geçti. ! Kimsesiz ve yalnızlığı sindirerek yaşadım. Yaradanla birdim. Yanımdaydı . Onun dostluğu herşeye bedeldi.

Bir hafta önce oyunun baş kahramanı kardeşim yaşadığım şehire geldi. İkinci günü telefonla aradım . Artık bu dargınlık bitmesi lazım . Kötülüğün getirisi yok dedim kendi kendime. Hoş geldin diyerek sohbete girdim. Nasıl görüşelim dedim. Evime davet ettim. Yok eve gelemem dedi. İyi o zaman ne yapalım dedim. İkinci günü sen buraya kaldığım eve gel dedi. Düşündüm benim gitmem doğru bir şey değildi. Kendimi kötü hissedecektim. Yanlıştı oraya gitmem. Değersiz hissedecektim. Kimse için kendimi üzmeyecektim. Önce ben kendime değer vermeliydim. Önce kendim demeliydim. Sağlıklı seçim buydu. Kendi uzaktan gelip evime gelmeyi kabul etmedi. Egomun sesine uymadım. O gece Allah’ıma dua ettim kolaylık ver tanrım dedim. Tekrar ben arayıp eve gelemem dışarıda bir cafede buluşalım dedim. Yer ve saati kararlaştırıp gittim. Giderken çok seri ve nötürdüm. Eski kızgınlığım öfkem hiç yoktu. Sadece o anı yaşıyordum. İçimde tarifsiz huzur nehrinde yüzüyordum. Anda kalmak ve yaşamak çok güzel duyguymuş. Zihnimde hiç dolaşan bir düşünce yoktu. İçim ve dışım boşluktaydı.İnanır mısınız mutluluk dedikleri buydu. Görüştük havadan sudan samimi şekilde sohbet ettik. Belki yalnız ben öyleydim. İki saata yakın oturduk . Kahve hesaplarını ödedim . İnsanları affetmek güzeldi. Hafiflemiş kuş kadar olmuştum. Büyük pozitif bir güçle ayrıldım. Yürürken kendimi yukarıya yükselmiş kanatlarım olduğunu zannettim. Doğru ve iyi bir şey yaptığıma emindim.İnsan en büyük kötülüğü hep kendine yapıyor. Affetmenin coşkusunu yaşamak harikaydı. Huzurla evimin yolunu tuttum. Bütün önyargıları haklı haksız konuları bırakmıştım. Herkes yaptığından utansın. Canı sağ olsun.

İçimdeki çocuk uyanmış mutluydu. Büyümüştü. Çok kendimi güçlü hissettim. Değmişti gittiğime. Bunu en çok kendim için yaptığımı biliyordum. Kendimle gurur duydum . Hayatta iyiye odaklanmak ,seçmekte bizim seçimimiz. İçimdeki çocuğun kahkası uzak şehirlerde duyuluyordu. Ben öyle hissediyordum. Allah’ıma teşekkür ediyorum. Herşeyi önce kendimiz için yapmalıyız. İyiliğin yolundan ayırmasın Tanrım. İyilik et denize at , balık bilmezse Halik bilir. Ne doğru bir söz. İnsanız hepimiz hata yapıyoruz. Aslında hata değil bizim öğrenmemiz için olması gerekenlerdir. Acıyı üzüntüyü yaşamasak huzuru nasıl buluruz. Seni seviyorum içimdeki çocuk. Sevgiyle kal.

Feride
21-08-2020