Alice Rohrwacher...
happy as lazarro...
alice rohrwacher’in italya feodal hayatını anlattığı film.
trt 2 de seyrettim.
film harikulade demeği hakediyor.
italyan sineması milli ve kendi sinemasını her zaman yapmıştır.
italya roma imparatorluğun ve rönesansın tüm sanatlarını sahih yapmıştır.
çünkü bugünkü italyan sanatçılar, her sanattan sanatçısı, bir hindistan, çin, arap, rus sanatçıların etkilendiği amerikan tarzından ve modernizm taklitciliğinden etkilenmez.
bizim italyanların müşterek olduğumuz akdeniz uygarlığı ve doğu romayı türk imparatorluğuna çevirdiğimiz istanbul merkezli kültürümüz var.
ve bizim bakiyesi olduğumuz bu imparatorluk var.
padişahlarımız acem, arap, roma ve anadolunun hükümdarıydılar.
sanat yapmada italyan sanatı kişiliğinde olamıyoruz.
biz anadoluyu ve türk uygarlığını şu seyrettiğim film: "happy as lazarro" gibi gerçeğine indiremiyoruz.
azap ortakları bizim iktisadi hayatımızda mevcut, italyan film bunu yansıtmış.
rüya ve sahi hayat üzerinden...
azap eski ekonomiyi,
ücretli yaşam ile de modernizmi işlemiş yönetmen.
film fikirleşmek isteyen için çoklu kapılar açıyor.
eski ile yeniyi kıyaslıyor...
hangisi daha iyi?
bir sanatçı için çetinlik arz etmez mi bu sual?
ve azapların ücretli olunca artmayan neşeleri ve huzurları.
her şartta ve halükar da manüplasyon...
ve uzaylılar ile kapalı bir ufuk açmış sekantlar...
harmanlıktan...
aşhane de yiyip orda yatan marabalar...
bellerini kemer yok ki; iple bağlamış azap erkekler.
modernizme çıkagelince görüntü, azaplara ve bize elektrik direkleri, baz istasyonları, gökdelenler, aparatlar, trenler, futurizm sanatın teknik objeleri... ni.
uzaylılar gelmemişse de...
uzaylıların teknolojisi gelmiştir.




yalçıner yılmaz
960toki
çanakkale
31-05-2020