Çağdaş Rumen şiirinin yaratıcısı Mihail Eminescu,1850-1889 yılları arasında yaşadı. Eminescu, Herakleitos, ve Kant’ın yapıtlarını işledi. Metafizik sorunlara eğildi ve lirizm yüklü dünyasının temelini oluşturan koyu bir kötümserliği benimsedi. Ölümün ve hiçliğin etkisini derinden duyan bir şair olarak aşkta ve doğada bir avuntu bulmaya çalıştı. Daha sonra tarihe ve ulusunun yaratıcı geleneklerine sığınmaya çalıştı; halk edebiyatının yaratışlarına eğildi. Genç yaşta şiirlerini yayınladı. Ama çağdaşlarından ilgi görmedi. Delirerek bir akıl hastanesine kapatılan ve orada bir başka akıl hastası tarafından öldürülen Eminescu, yirmi yıl sonra anlaşıldı. Az sayıda olan şiirleri, ölümünden sekiz yıl önce toplanarak yayımlanmıştı.

Eminescu, Bir Tek Dileğim Var adlı şiirinde şöyle diyordu:

Dileğim var bir tek

Dingin bir ülkede

Deniz kıyısında ölmek

Kumsalın üstünde

O yüzdüğüm her zaman

Bir cennete nazır

Yanında ormanı hazır

Huzur dolu derinliklere uzanan.

Bedenim ne mezar ister

Ne de mum ışıkları

Örün sarmaşıkları

Bir yatak yapın yeter


Benim için ne gözyaşı dökün

Ne üzün kendinizi

Yalnız sonbahar bırakın

Versin yapraklara dilini

Akarken bir küçük çay

Dalgacıklarında şırıltılı bir seda

Ve çam ağaçlarının arasında

Görünürken ay

Usulca öttürürken

Titreşen ahengini rüzgar

Ve üzerime ıhlamur

Çiçeklerini dökerken


Artık bir gezgin

Olmayacağım vakit daha fazla

Anın

Hatıramı şefkatle

Ve çoban yıldızı

Çamların üstündeyken artık

Yoldaşım olacak iyilik

Üstümde nazikçe gülecek yüzü

Yaslı bir havada

Deniz söyleyecek kederli nakaratlar

Ve ben tekrar

Toprak olacağım tenhada