Biz insanlar ne garip varlıklarız değil mi? Doğarız , büyürüz ve bizi büyütenlere zaman zaman ihanet ederiz? Peki neden, neden bizim için savaşan insanlara ihanet ederiz düşündünüz mü hiç?

Boş sokaklardayım şimdi, o ağır aksak adımlarla yapışmış kaldırımların üzerine basmamak için savaşarak yürüyorum çiğ düşmüş sokaklarda. Belki de yapmamalıydım kendime bunu bilmiyordum. Sadece doğan güneşle yürüyordum sokaklarda güneşe doğru. Belki de geçmişi unutmak için geleceğe doğru. Bilmiyordum. Bilmeden yürüyordum boş sokaklarda... Neden yorgunum ayakta bile zor duruyorum ama direniyorum. Susuyorum tüm sözcükler karşımda dikiliyor boş sokaklarda sesim yankılanıyor da sokaklarda kimse duymuyor. Dört tarafı duvarlarla çevrili odada. Eve varıyorum. Gökyüzünden bir damla yaş sızıyor gözlerime. Durduramıyorum. Soluk soluğa kaldım yine. Bıraktım geldim sokaklara ruhumu belki de... Yaşayanla ölünün tek farkı misali sesidir belki de. Duyan olmayınca da bir farkı da kalmaz belki şimdilerde. Yine sızlıyor kelimelerim tarifsizce. Acı çekiyorlar sessizce. Gece gökyüzüne dolan o huzuru bekliyorum yine. Yıldızların yarattığı o mutluluk değil de huzur sakinleştiriyor kelimelerimi. Götürüyorlar beni şimdi. Gezegenlere doğru yol alıyorum saatlerce. Her bir gezegen bana yaklaşıyor sanki. Susuyorum ve hissediyorum... Kelimelerim saatlerce etraflarında dans ediyor. İzliyorum bense. Bir umut kaplıyor içimi. Her bir gezegen sırlarla doluymuş meğerse. Anlatıyorlar hikayelerini dinlemek rahatlatıyor belki de. Gün yine geceyi bitirmekte gizlice. Güneş hafif bir tebessümle doluyor içime. Aydınlatıyor etrafı sessizce. Umut var olduğu sürece...