O arkasını bile dönmeden gitti. Gittiğini anlamadım. Sanki hep yanımdaymış gibi sevdim. Sevdiğini hissettim
Nasıl bir kelebek sevdiği kelebeğin çevresinde uçarsa öyle uçtu. Belki de ben öyle olmasını hissettiğim için öyle
gördüm onu. Arkasına dönüp baktığında, ben de ona dönüp bakmıştım. Bakışlarımız karşılaştı. Kıpkırmızı oldu
ğunu gördüm. Beni seviyor diye sevindim.

Yanına birini taktı gitti.
Arkasından kalbim bomboş öylece donup kaldım.
Tencere kapağını bulmuş dedim.
Yine de içimde acıyan bir yer vardı. O boşalttığımı sandığım yer.

Neden sevdim?
Onu daha çok gördüğüm için mi?
Onun beni sevdiğini anladığım için mi?
İnsan sevilince seviyor sanıyorum.
Seni sevmeyen birini niçin sevesin ki..

Gitti ama aşk bitti mi? Kaç şiir yazdığımı düşündüm. Onun adına.. ama onda yaşattığım içimdeki sevgiliye.
Evet o gerçekte var olmadı bile. Var olan elle tutulur bir şeyler bırakır. Sahi şiir elle tutulur mu?
Düşünüyorum.
Belkide diyorum daha rastlamadım ona.
Ona rastlamış olsam beni bırakıp gitmesine izin verir miydim?
Gittiğini duyduğumda ağlamadım. Dağlara filan da çıkmadım.
Olağan işlere, yaşamıma devam ettim.
Bende bir düş kırıklığı oldu elbette.
Zayıfladığım da gerçek..

Onun bomboş gülen bir fotoğrafını gördüğümde içimde çok şeyler kırıldı, tükendi.
Onun dediği gibi yoksa aşk gerçekten yok mu?
Var dedim sonra kendimi yalanlayarak.
Bunca yıl kim yaşadı içinde?
Neden birbirinin yanında yatıyor şu köpekler?
Beyaz kelebekler hep çift uçuyor. Biri diğerini göremezse çiçek çiçek arıyor.

Aşk var!
O yok ama..
Kimbilir belki bir gün bir yerde karşılaşırız..


23. 11. 2019 / Nazik Gülünay