bir endaze,
bir edep ile.
adamlar misal verdiler.
kars garajı bizim evin olduğu mahalledeydi.
biz için çarşı çocukları derlerdi.
doğruydu.
çarşı kültürümüz ardahanlı olan civar yerleşim sakinlerine uymaz.
istanbul’da rastladığım hemşerilerimiz çarşıdan habersizdiler.
kars garajını...
garajda ki cengiz vural’ın ciğer lokantasını...
havzer emi’nin un dükkanı...
reşit tırpancı’nın matbaasını bilmiyordular.
yine böyle günüsüydü.
garajda iki paltolu kişi ayakta sohbet ediyordu.
biçin sıcağında paltonun içinde pişmece olmuştular.
ellerinde tabağı, bardakta çayı kırtlama içtiler.
çeperin kırağında sandalye vardı.
üstüne dizdiler onları.
tereği kırık şapkalı adam papaklı olana mesel çekiyordu.
dert yanmalık şeydi.
sözü sıraladı, nefeslenince:
" içerki memleketde insanlık var." diyordu.
lafına kaldığı yerden devam ediyor yine:
" içerki memlekette insan evladı mı sorersin? kum kadar"
şağbalı adam cimo eminin yazıhanesine yöneldi.
papaklısı aksi tarafa; ciğer yemeğe cengiz’in barakaya gitti.
izmir yolcusu selçuklu bir adam gırtalığını temizledi.
yumruk kadar bir balgamı ağzından demin çay içilen duvarın dibe fırlattı.
"ağghh! tüürüphhh!"
İÇERKİ MEMLEKET!