Çok yorgunum bugünlerde...Kimseye hissettirmeden yaşamaya çalışmak çok yıpratıcı. Aklım,kalbim sürekli bir savaş halinde...Müzikle uyuyup müzikle uyanıyorum,.. Her anım müzikle ya da uyuyarak...Unutmaya çalışarak...Susarak, susmalarım beni daha da yoruyor. Kimseyi kırmadan, üzmeden ama kendim paramparça yaşamaya çalışmak o kadar zor ki... Anlatmak istediklerimi içime akıtmak, boşluğa uzun uzun dalmak. Ve susmak... Biriktirmek, hayatın tüm zorluklarına karşı mücadele etmek sürekli gerçek olamayacak kadar acı veriyor artık bana. Her bir yanım acı, keder,mutsuzluk, umutsuzluk, dilim lâl ve yüzümde hafif bir tebessüm iyi sansınlarmış. Sahte gülümsemeler, gerçekten çok zor... Kaçmaktan çok yoruldum savaşacak gücüm kalmadı hissediyorum...Her an her saniye düşünüyorum...Kendime bunu neden yapıyorum, bilmiyorum...Bir günlüğüne unutsam herşeyi düşünmeden yaşasam diyorum, olmaz biliyorum. İnsanlara bakıyorum, bir de kendime...Bende ki derdi nimet sayanlar da vardır elbet diyorum. İnsanların gözleri anlatıyor zaten söylemeseler de... Ama inan çok yorgunum hayat...Ruhum yorgun, denge mi sağlamakta bazen güçlük çekiyorum. Bıktım artık diyecek oluyorum ama imtihan diyorum yine sabrediyorum. Tükendim diyorum sesim çıkmıyor ya da anlamayanlarla savaşıyorum. Yani topu yanlış kaleye şutluyorum. Bazen gidip bir ağacın gölgesine oturup tek başıma denizi izlemek geçiyor aklımdan, onu da yapmıyorum ya da kendim için birşey yapmaya geldi mi beceremiyorum. Kimseyi kırmak istemiyorum. Yanlış anlaşılmaktan korkuyorum. Ama korktuklarım genelde başıma geliyor. Alıştım gibi artık. Mutsuzluğa, boşluğa,suskunluğa... Olmazlara tutunmuşum diyorum. Kimseye anlatamadıklarım bazen başıma bela açıyor. Yine anlatamadığım için kendim çözüyorum. Herşeyi kendim yapıyorum. Kendim hallediyorum. Küçükken de böyleymişim ben. Daha küçüklükten büyük sorumluluklar üstlenmişim. İnsan birisini sevince mi güzeldir o yoksa güzel olduğu için mi seversin bilmiyorum. Sadece şunu biliyorum.Bir insanın gözlerinin içi onun yanındayken gülüyorsa gerisi çok da önemli değildir.Çünkü sevgi gülümsemek, gülümsetebilmektir sevdiğini.Hissetmek tir her anını. Aşk bâki değildir ama sevgi ölene kadar seninledir. Samimidir. Sevgi de yalan olmaz. Saftır.İnsan bir parça huzurluysa yanında güvende hissediyorsa yeter aslında.Çünkü öyle çok sevmek ya da az sevmek değildir bana göre. Önemli olan her an seve bilmektir yanında olabilmektir.Hissedebilmektir kötü anını. Sevincine ortak olmaktır sevgi denen kavram.Herkeste farklı bir olgu yaratır. Herkes fikrini söyler sevgi üzerine tanımlar çeşitlidir. Tek bir tanımı yoktur çünkü.Dengelemek gerekir sevgide.Yıpratmamak, yormamak . Sevgi demek her şeyin olmaktır bana göre. Yani her anında hissetmek,  yanında olmak. Sürekli hediyelere boğmak ya da ne bileyim sürekli iltifat etmek değil aslında biraz da gerçekçi olmak gerekir. İnsanlar alay ederlerken karşılarında duran. Düştüğünde kaldıran. Dalıp gitmene izin vermeyen. Hatta belki de bir kelimesiyle evereste tırmandıran🙄. Önünde, arkanda değil yanında aynı yolda yürümektir.Aynı yolda derken aklıyla, kalbiyle seven insan öyledir çünkü. Masumiyettir biraz da. Gözlerine bakınca gözleri parlar. Gülümser. Seni gerçekten önemser, hissedersin. Onunla içtiğin çay bile özeldir. Kendini bırakırsın bir uçurumun kenarına. Bir sözüyle güldürür bir sözüyle de ağlatır sevilen.Her susuşun bir cevaptır bazen. İstersin ki tutsun elinden ve bir ömür ayrılmasın eli elinden.Seven insan her gökyüzüne baktığında dua eder sevdiği için.Bazen kör bir kuyuya düşer yine sevdiğini düşünür.Sevinir, mutlu olur yine ona anlatmak ister. Herşeyi onunla paylaşmak,yaşamak ister. Düz bir yol değildir hayat, hep engellerle doludur.İster ki düşmeden tutsun ellerinden. Her susuşu bir duadır sevenin gökyüzüne gönderir.Sabreder sadece ve izler. Kader de varsa birleşir zaten yollar. Yoksa da zaten unutur bir zaman sonra...