Varlık nedir ki? Bir avuç torak! Toprak olmadan önce de hiç yoktuk.
Allah, her iki âlemi yarattı.
O, her bir varlığın temeline aşk koydu; bu yüzden bütün varlık Ona koşar, Onu ister.
Onun işlerinde bir ortağı ezelden beri olmadı, ebede kadar da olmayacak.
O, âlemi yoktan, insanı da âlemden yarattı.
Vücuda can, cana da vücut verdi.
Melek, insan, cin, hayvan… Hiçbir varlık bakıp kendi canını göremedi, göremeyecek!
Kendi canını göremeyenler, ne kadar baksa, Onu göremez.
Kendisi görünmez oldu, fakat Yüce Adı dillerde yayıldı.
O, kudretinin yazısını âlem üzerine yazdı. Onun ilmine ve sırlarına kim ulaşabilir?
Âdem peygambere de bilgi mührünü vurdu! Kâinat kitabını Âdem’e gösterdi ve ondan ders alması için ona izin verdi.
“Âdem’e bütün isimleri öğretti.” (Bakara 31)
Kim o yazıyı görüp okumazsa, adı insan da olsa, o bir hayvandır!
“Ey akıl sahipleri ibret alınız!” (Haşr 2)
“Onlar ayakta iken, otururken, yan yatarken Allah’ı anarlar ve tefekkür ederler.” (Âl-i İmran 191)
Gönülde aşk uyanmalı; can, Allah’a şükür ve övgüde bulunmalı; canın Hakk’a bağlılık ve düşkünlüğü hepsinden üstün olmalı.
Söz ile ‘kulum!’ diyen çoktur; lakin gerçek kul, Onun emrini tutan ve Onun emrine göre ömrünü harcayan kimsedir.
Kimin hayatı Ona lâyık geçmişse o yüce kapıda açıkça bir sevgilidir.
Hz. Muhammed kim?
Allah’ın hem kulu hem peygamberi. Yüce Allah o peygambere ‘habibim’ dedi; o sevgiliyken daha âlem yaratılmamıştı. Âlemi onun dostluğuna, Âdem’i de ona uymak için yarattı. Peygamberler onun komutanı, veliler askerleridir.
“O, ancak, Allah’ın elçisi ve peygamberlerin sonuncusudur.” (Ahzab 40)
Buyurdu: “Allah’ı seviyorsanız bana uyun, Allah da sizi sevsin.” (Âl-i İmran 31)
‘Can derdine ilaç yapan odur ve o, canı rahmet hazinesine ulaştırmıştır. Din onun sözüyle ayaktadır; getirdiği hükümler devamlıdır.’
Biz, o kutlu Resule inandık; o önderimizdir; ona uyduk.
Ey Allah’ım! Biz sana onunla varırız.