Çörek otu kokan sabahlara uyanmak gibi huzur dediğin. Şimdi herşey puslu, buzlu. Şimdi herşey günbatımı yüreğimizde. Bir o kadar güzel, bir o kadar yitik. En diplerde kaldı gün doğumu utanmalarım. Kutu kutu rengarenk travmalarım, terkettiler kumral saçlarımı. O gün vurdular makası. Güzellik en büyük yanılgıydı. Kestirip attım sadece, bu iş çok uzamıştı/uzatılmıştı.

Kahrolası cesaret! Oldum olası kanımda dolandı zaten. Dozu dozuna uygun olmayınca karşındakinin, sadece gözükaralık kaldı adı. Oysa cesaretle gözükaralık arasında incecik bir çizgi vardı. Ben yanında aşk, sen yanında akıl. Güç dedikleri şey dik durmakmış öyle diyorlar. Acı çekmemek için bencil olmakmış… Ha sonra birde gereğinden fazla değer vermemekte lazımmış. Gülümseten klişeler bunlar. Sadece fotosentez yaparcasına yaşamak aslında şu hayatı. Acı çekebilecek kadar sevmekti oysa mutluluğa taşıyan. Acı çektiğinde başedebilecek kadar dik durabilendi güçlü olan. Farklı olanı taşıyabilecek kadar krizantemleri sevmekti cesaret. Beni delirtecek kadar değiştiren/değiştirten.

Zamane aşkları! Yüzü hürmetine bakıpta kaçacak kadar prangasız. Hangi mevsime hangi duygu yakışır ondan bile bir haber dolanıyor tepemde. Uyku dolu bedenlerle dolaşıyor yataklarında gözlerimin. Sanki ben bilmiyor muyum gönül yoksulluğunun ne demek olduğunu? Bilmezden geliyorum işte. Eksik olanı tamamlayamayacak kadar fakir sevgileri biriktirip biriktirip çoklaştırıyorum kendime. Beni üzebilecek yalanların kokusu burnumda çoktandır. Sorun değil, ben hep hazırım zaten lades demeye. Tadı orada ya bu işin. Sevdi mi böyle sevmeli insan! Başına gelecekleri bile bile, inadına inadına doğmalı her yeni güne. Bende suçlarımın sen olanını, parmaklıklarına tutuna tutuna işledim işte. Neticede şefkatiydi ellerimin hapse atılan/attırılan.

Nihayeti önemsiz tutacak kadar büyürken, kendimi gizlemeyecek kadar küçülüyor varlığım. Ne mutlu bana! Hala gün doğumuna dokunabiliyorum. Bana karşı yitirilmiş duyguları önemsemeye ne hacet, ben hala hissediyorum. İnsanların korkuları, en zayıf noktaları palavrası. En zayıf nokta yoktur, kendine yenilmek vardır yaşam oyununda. Kurallarına göre oynamaya kalkıp tökezleyenlerin bahanesi bunlar. İçinden geldiği gibi sevmeyi beceremeyenlerin kalkanı. Birde içinden hiç gelemeyenler var ki, onlar en acınılası. İnsan vazifeleriyle doğar, vazifeleriyle yaşar ama vazifesizce ölüverirmiş. Öyle diyorlar. Bense arkama yaslandım, ayaklarımı uzattım, edepsizce gülümsüyorum hayata. En kırmızısından kadeh kaldırıyorum fotosentez yapanlara. Kim ne derse desin ben hala, çörek otu kokan sabahlara uyanıyorum/uyandırılıyorum.