İtikât



Sayısız cümle kurdum aşka ve hayata dair. Hiç bir cümlem kesmedi dilimi sustuklarım kadar.

İnsan’oğlu umutsuz vaka! Tanrı üzerimizden ellerini çekeli çok oldu.


Sahi, elmadan ilk ısırığı kim aldı, kim düşürdü kalbine ilk kurdu!

Maddeden arınıp manaya düştüğüm yerde gördüm; vicdanı ve onuru olan insanı, asla terketmiyordu huzur!


Onur ile vicdan, tuz ile su gibi içiçe geçmiş ayrıșmaz ikiliydi. Ummanın şifresini çözenler huzurun manada saklı olduğu sırrına Erenlerdì!




"ne ararsan kendinde ara

hararet nardadır sacda değildir
keramet baştadır tacda değildir
her ne arar isen kendinde ara
kudüste mekkede hacda değildir

sakın bir kimsenin gönlünü yıkma
gerçek erenlerin sözünden çıkma
eğer insan isen ölmezsin korkma
aşığı kurt yemez uçta değildir

gönül kabesine girmesin hülya
nefsine hakim ol düşme bed huya
kirleri arıtan baksana suya
hep yüzü yerlerde bucda değildir
hacı bektaş veli"




Niyet ettiysek insan olmaya ya da kalmaya; "Eline, diline, beline sahip ol!" İtikâtıyla bașarmama şansımız sıfır!





sude nur haylazca