insanlar eğer duygularından kaçmak yerine yüzleşmeyi deneseydi belki hayat daha güzel olurdu. Böylece insanlar duygu ve düşüncelerini saklamak yerine anlatırdı, hissettiklerini çok geç olmadan hissettirirdi. Ama insanoğlu sanki hiç ölüm yokmuş gibi davranarak saklamayı, saklanmayı tercih etti. Ta ki düz çizgiyi görene kadar ... Ama o çizgi de saklandığı korkularıyla yüzleşmek zorunda kaldı ve maalesef çok geçti. Giden gidiyor geriye o hafızalardan silinmeyen ince çizgi ve bir soru:
Ölüm saati...

O korku içini öyle bir kaplıyor ki kavuştuğun zaman bile kaybetme korkusu sarıyor bir çember gibi etrafını. Seni öyle bir yakalıyor ki kaçmak istesen bile boşlukların arasında kayboluyorsun. Bir yanda gerçekler bir yanda istekler... Aklın başka kalbin başka söylüyor... Ölümün saati olmadığını geç anlıyor insan yaşadıkça bir şeyler biliyorsun.

Bekliyorsun belki de kaybedeceğini bile bile zarı oynamaktan vazgeçmiyorsun... Arıyorsun bazen ne aradığını da bilmiyorsun. Dönüp bakıyorsun kaybettiklerine, kazandıklarına bir de elinden uçup gidenlere...
Her ölüm bir ayrılık, Her ayrılık bir yok oluş değil bunun farkına varıyorsun çok geçmeden... Her hikaye de bir şeyler yarım, eksik ... Mutlu sonla bitmiyor her hikaye görüyorsun yaşayarak... Susuyorsun, çokça susuyorsun çünkü yaşadıklarının olgunluğu her doğan günle yaşadığın hayatta konuşmak bazen zor olabiliyor. Tecrübe tecrübe olgunlaşıyorsun, çkıyorsun o ’’hayat’’ denen merdiveni ... Basamak basamak her basamakta acı, sevinç, korku , endişe ve daha birçok duyguyu her bir basamakta yaşıyorsun... Ve adına tecrübe diyorsun kendince... Halbuki senin de ihtiyacın var sevilmeye, hep acı tecrübelerle baş başa verip savaşıyorsun . Yok olmuyorlar ki.. Biri bitiyor biri başlıyor döngü misali... Yaşam Döngüsü belki de... Vazgeçişler, bazen kendinden bile vazgeçer gibi oluyorsun... Ama sonra tutunuyorsun bir dalın ucuna susuyorsun bir cümlenin sonuna.

Gelseydin ya sevgili
Ölümün kıyısındayken tutsaydın ellerimi
Bir boşluk gibi bakıyorum hayata şimdi
Korkuyorum göremezsem son defa seni